De reis naar Zweden

Het is alweer een maand geleden, maar ik neem je nog even mee terug naar de reis hiernaartoe en vertel je hoe onze verhuizing verliep.

Inladen

Op zaterdag 1 oktober was het dan zover, de verhuizing ging die dag officieel beginnen. In de dagen daarvoor had ik alle laatste spullen ingepakt terwijl Martijn nog zijn laatste dagen voor de baas sleet. Rond 10 uur stommelden mijn ouders in hun Volvo met een enorme kar erachter onze krappe straat in Utrecht in. Verhuizen naar Zweden doe je immers in een Volvo. In een kleine twee uur hebben we vervolgens met zijn vieren de kar volgeladen en alles goed vastgezet. Mijn ouders vertrokken naar hun huis en wij namen afscheid van nog wat buren om vervolgens door te rijden naar mijn broer om daar afscheid te nemen en Moke op te halen (het feit dat we hun speelgoed (onze Moke) kwamen ophalen deed de kids meer verdriet dan het feit dat wij voor een jaar naar Zweden zouden verdwijnen). Het weerzien zou gelukkig niet te lang op zich laten wachten want mijn broer en zijn gezin hadden de boot al geboekt en zouden met Oud & Nieuw langskomen. Vervolgens gingen we op naar mijn ouders om daar ons laatste weekend in Nederland door te brengen. Waar verschillende mensen berichtjes stuurden met de vraag of we al zenuwachtig waren, bleef het antwoord op die vraag eigenlijk tot het moment van vertrek toe negatief. In tegenstelling tot onze bruiloft, waar we allebei nachten van wakker lagen, over droomden en enorm gestrest en zenuwachtig voor waren, ging emigreren ons een stuk gemakkelijker af. Zenuwen waren bij ons allebei eigenlijk niet te bekennen, we hadden er vooral gewoon heel veel zin in. Het was voor ons een logische en zeer gewenste nieuwe stap waarvoor zenuwen wat ons betreft dan ook niet nodig waren.

En wegwezen

Op maandagochtend reden we nog een laatste keer richting ons huis. De overdracht met de huurders was het laatste item op de to do-list. We belandden in een enorme file en werden weer even met onze neus op één van de voor ons belangrijkste redenen om te emigreren gedrukt: in de file naar je werksleur. De overdracht verliep snel en soepel en we trokken voor de laatste keer de deur achter ons dicht: Martijn en Pauline werden voor een jaar Pablo en Camilla. Om 12 uur was het moment dan echt daar: we vertrokken! Het langzame leven dat we in Zweden wilden gaan leiden, begon al op de snelweg aangezien we achter mijn vader aanreden die met de kar slechts 90, en zodra we de grens over waren, nog maar 80 mocht rijden. De reis verliep gelukkig soepel en in de avond kwamen we aan bij de boot in Travemunde. Deze boot zou ons in negen uurtjes varen naar Malmö brengen. 

Op de boot

Al nadat we tien minuten aan boord waren, werd ik aangesproken door een crewlid die met één van onze rugtassen stond te zwaaien. Bij het verzamelen van onze toiletspullen en de uitzet voor Moke voor de nacht op de boot hadden we blijkbaar het overzicht een beetje verloren en één van de tassen naast de auto laten staan. Het bleek nog best ingewikkeld om al onze met zorg uitgekozen inboedel daadwerkelijk in ons Zweedse huis te laten belanden. Het feit dat we voor onszelf een (huisdiervriendelijke) luxe buitenhut met raam hadden geboekt en een binnenhut zonder ramen voor mijn ouders, keerde zich alsnog tegen ons toen bleek dat je in je bed de motor keihard hoorde loeien via dat ‘luxe’ raam. Vroeg in de ochtend werden we wakker getetterd door de kapitein die via de luidsprekers in het plafond meldde dat we over drie kwartier in de haven van Malmö zouden aankomen. Terwijl Martijn met Moke naar het kunstmatig aangelegde ‘uitlaatveldje’ was (een soort zandbak met grind erin die er bij Moke voor zorgde dat geen haar in zijn vacht ook maar overwoog om daarin een plasje of drolletje te deponeren), pakte ik onze spulletjes weer in en keek nog even uit over de voorbijkomende skyline van Malmö: ons nieuwe land! We vervolgden onze route weer over land en na een ontbijtstop die bestond uit kaffe en kanelbullar (we bleken aan te komen op kanelbullensdag) reden we in een kleine drie uur naar ons huis.

Toen we op enig moment van de snelweg af waren en via steeds smallere en bochtigere weggetjes onze route vervolgden, kwam er een appje binnen van mijn moeder: ‘hebben jullie expres voor deze toeristische route gekozen?’. Ons antwoord was negatief. Dit wás gewoon de route. In tegenstelling tot Nederland is er in Zweden geen uitgebreid netwerk van snelwegen te vinden. Er is een aantal snelwegen dat het zuiden van het land verbindt met het midden. Verder noordelijker zijn er überhaupt geen snelwegen te vinden. We namen de afslag van de grote weg en kwamen op het onverharde pad richting onze straat uit. We klommen met Corrie verder omhoog het bos in en aan de rechterkant doemde tussen de bomen ons nieuwe huis op. Achter ons slipte de Volvo met de kar naar boven. Onze oprit was zo mogelijk nog steiler, liep in een bocht en was bezaaid met natte bladeren, maar m’n vader slaagde erin om de auto met kar heelhuids op het perceel te krijgen. We waren er!

De 'overdracht'

Onze verhuurder stond ons al breed zwaaiend op te wachten en binnen een kwartier had de man ons de summiere essentials verteld, ons het huurcontract laten tekenen en tussen neus en lippen door verteld dat de watercontainer ter vervanging van de bron nog niet aangesloten was (maar dat dat wel vandaag zou gebeuren) en dat het regenwater was en dus geen drinkwater en dat we daarvoor jerrycans konden vullen een dorp 25 minuten verderop. Voor dit laatste punt neem ik je graag even mee terug naar iets wat twee weken voor ons vertrek naar Zweden voorviel. Op mijn eerste werkloze dag kregen we een mailtje van onze Zweedse verhuurder. Hij had die middag in het huis ontdekt dat er geen water uit de kranen kwam. Een klein onderzoekje bij de waterbron in de tuin (het huis is niet aangesloten op de waterleiding) wees uit dat de bron als gevolg van het droge voorjaar en de al even droge zomer compleet droog was komen te staan. De verhuurder liet ons weten dat er een nieuwe bron geslagen zou moeten worden, maar dat het bedrijf dat dit kon doen hier pas halverwege november tijd voor zou hebben. Tot die tijd zou er een container met water in de tuin geplaatst kunnen worden. Douchen, de wasmachine en vaatwasser gebruiken zou allemaal nog kunnen, maar wel met mate. Ter compensatie stelde de verhuurder voor om de huurprijs te halveren totdat de nieuwe bron in werking was. Een kleine tel paniek maakte al snel plaats voor een hysterische lachbui om vervolgens over te gaan in pragmatisch denkwerk. Zoveel water verbruikten wij met z’n tweeën niet, alle noodzakelijke dingen konden blijkbaar nog gewoon plaatsvinden bij gebruik van de tijdelijke container, de container kon volgens de verhuurder opnieuw gevuld worden als die leeg was en een halvering van de huurprijs betekende dat we er de eerste periode zo goed als gratis zouden wonen. Al met al klonk het ons allemaal niet zo problematisch in de oren. Dus op de vraag van de verhuurder of we het huis nog steeds wilden huren, antwoordden we met een volmondige ja (we moesten over twee weken ons huis uit, dus we hadden ook niet bepaald een keuze hè). Mijn ouders, die de eerste week na de verhuizing bij ons zouden verblijven, schoten lichtelijk in de vlekken bij het idee dat ze een week in de wasbak zouden moeten poedelen en begonnen al een eerste Google search naar hotels in de buurt. Maar ook hen wisten we gelukkig gerust te stellen. Hoe erg zou het kunnen zijn? Voordat ik het wist was Henning weer verdwenen, mij achterlatend met het gevoel dat er ergens een addertje onder het gras zat omdat de man zo snel zijn hielen lichtte. Maar misschien was het ook wel gewoon de Zweedse cultuur. Zweden kunnen immers wat gesloten en op zichzelf zijn en ook Henning was overduidelijk niet in voor een gezellige chitchat, een kaffe of enige andere vorm van sociaal contact. We besloten daarom maar gewoon over te gaan tot de orde van de dag: de kar moest leeggehaald worden. Onze inboedel had de tocht per kar wonder boven wonder goed doorstaan. De enige slachtoffers waren de terracotta schotels van de terracotta bloempotten. Gratis tip: zet die niet gewoon op elkaar, maar vervoer ze apart of stop er wat bubbeltjesplastic tussen. 

'You speak Russian?'

In de middag verscheen er opeens een man in een bus op het terrein. Dit was waarschijnlijk de man van wie de verhuurder had verteld dat hij de watercontainer kwam aansluiten. De man sprak alleen Zweeds en daarin redde Martijn zich nog niet bepaald voldoende om elkaar volledig te kunnen begrijpen. Op de vraag van Martijn of de man ook Engels sprak was de reactie: ‘you speak Russian?’. Dit kon nog weleens ingewikkeld worden. Gelukkig scheen de man precies te weten wat hij moest doen en wuifde hij Martijn weg. Kort daarna scheurde de man weer in zijn bus het terrein af, Martijn vol vragen achterlatend. Omdat we geen idee hadden wanneer en óf de man überhaupt nog terug zou komen, gingen Martijn en m’n moeder boodschappen doen en ging ik uitpakken, inrichten en opruimen. Even later kwam de man opeens weer de keuken in gestommeld. Met handen en voeten (en uiteindelijk deels in het Duits) wist hij duidelijk te maken dat hij moest checken of hij de pomp van de container linksom of rechtsom moest zetten. Hiervoor was het nodig dat mijn vader in de kelder bij de meterkast ging staan, ik buiten bij de deur en de man verdween via een pad tussen de bomen naar de watercontainer. Op momenten blèrde de man stop of start (wat op die afstand eigenlijk maar nauwelijks van elkaar te onderscheiden was) wat ik dan weer doorschreeuwde naar mijn vader in de kelder. Het was al met al een schreeuwigere en onduidelijke situatie maar de man leek de informatie te hebben gekregen die hij nodig had. Hij rondde het verder af en jawel hoor, er kwam water uit de kraan. Bruin water weliswaar, maar toch. De man verzekerde me ervan dat het water de volgende dag niet meer bruin zou zijn. Ook gaf hij aan dat het zijn eigen regenwater container was die nu in onze tuin dienst deed als watervoorziening en dat zijn vrouw daar eigenlijk een beetje boos over was. Ik kon de boosheid van zijn vrouw gelukkig met vrij weinig moeite naast me neerleggen aangezien het dit of geen water was. 

En dit was pas dag één. In een volgende blog vertel ik jullie hoe onze eerste weken verlopen zijn.