Waarom emigreren?

Waarom zouden we ons dit eigenlijk allemaal op onze hals halen? We zijn al sinds 2010 gelukkig samen. We hadden allebei een fijne baan. En sinds de zomer van 2020 woonden we in ons koophuis in Utrecht van waaruit we zo het centrum inrolden (of waar we afhankelijk van het tijdstip vanuit het centrum naartoe rolden). Sinds december 2020 is Moke (zeg Mook), onze Friese Stabij (voor de niet-kenner: dat is een hond) ons ook nog komen vergezellen. Helemaal huisje boompje (er staat een groot exemplaar in onze tuin) beestje dus. Wat wilden we nog meer?!

Burgerlijk vs. millennial 

En toch bleef er bij ons allebei altijd wat knagen. We hebben zowel samen als in ons eentje veel gereisd (wij zijn nog van die gelukkige pré-corona studenten) en hebben altijd gefantaseerd over verhuizen naar het buitenland. Maar toen kwam in 2020 corona in ons leven en waren we met z'n allen even alleen nog maar daar druk mee en leek het buitenland verder weg dan ooit. In de zomer van 2020 kochten we op een totaal overspannen woningmarkt ons eerste koophuis, in Utrecht, met de gedachte hier ongeveer een jaar of vier á vijf in te gaan wonen. Martijn en ik werden er behoorlijk zenuwachtig van. Ergens vier of vijf jaar wonen, een hypotheek voor 30(!) jaar afsluiten, de rente voor 20 jaar vastzetten omdat de rente zo historisch laag stond (ja, ik weet dingen); het klonk allemaal best heftig. Maar we waren het zat om elke maand een zak geld weg te gooien voor onze huurwoning in Utrecht. Daarnaast was Martijn in juni 2020 op z'n knieën gegaan (en zei ik uiteraard ja!), wilden we een hond en stond er een leaseauto voor de deur. Een hoog aantal burgerpunten scoorden we dus eigenlijk toch al, dan kon een koophuis er ook nog wel bij. Het lukte ons dankzij een aankoopmakelaar en een zak eigen geld om op een mooie en centrale locatie een huis te bemachtigen. Full on burgerlijk en toch, tóch bleef er iets knagen.

We hielden ons bezig met de dingen waarmee een huiseigenaar druk is. Isolatie aanbrengen hier, een kleine lekkage oplossen daar, vochtproblemen te lijf gaan; wij werden er weinig enthousiast van. Dat wij niet heel erg warmlopen voor eigen bezit en de bijbehorende verantwoordelijkheid bleek in het najaar van 2021 ook al toen ik van baan wisselde en mijn leaseauto in moest leveren. Een eigen auto bezitten die zomaar eens een grote miskoop kon zijn, waardoor je elke maand huilend stond te pinnen bij de garage omdat ze, ondanks dat alleen de koelvloeistof op was, je motorblok én versnellingsbak hadden vervangen omdat dat gewoon is wat ze kunnen doen, omdat de gemiddelde auto-eigenaar géén idee heeft en nooit de vinger op dergelijke oplichtingspraktijken zal kunnen leggen, en dus maar gewoon braaf betaalt en vervolgens bij thuiskomst even gefrustreerd drie keer keihard met z'n hoofd op de claxon slaat, dát idee stond ons niet aan. Dus gingen we voor een private lease occasion. Een contract voor twee jaar vastleggen was wat ons betreft te overzien. Eigenlijk waren we dus best neppe burgerlijke mensen. Of gewoon echte millennials. Martijn dan in ieder geval, ik lust immers geen avocado's dus ook bij de millennials tel ik niet helemaal mee.

Op de vlucht voor de burn-out

Maar waarom nog een paar jaar wachten tot we naar het buitenland zouden gaan, waarom zouden we niet lekker in 2022 al gaan?! Als de coronajaren ons iets geleerd hadden, was het dat wij ons werk uitstekend vanuit huis konden doen. Bovendien vonden wij thuiswerken heerlijk, in tegenstelling tot de mensen die de dagelijkse sleur van in de file of in een overvolle dampende trein heen en weer reizen blijkbaar enorm misten. Thuiswerken gaf ons de vrijheid om een hond te nemen, de dag te beginnen met een wandeling met de hond of een workout, bij lekker weer met de laptop naar de tuin te verplaatsen, na werktijd samen een lange wandeling met de hond te maken of te sporten, wat langer tijd te nemen om een nieuwe maaltijd op tafel te zetten en vervolgens nog een hele avond over te hebben. Dit alles in plaats van rond 21:00 gesloopt op de bank te ploffen en nergens meer zin in te hebben na een lange dag op kantoor, een gehaaste maaltijd en vervolgens nog een sessie in de sportschool (als je daar al zin in had). 

Naast thuiswerken leerden de coronajaren ons ook dat een stapje terugdoen in onze sociale agenda niet zo'n gek idee was. Waar vóór corona het merendeel van onze avonden gevuld was met borrels, concerten, eetafspraken, verjaardagen en andere sociale activiteiten, viel dit tijdens corona allemaal weg. Dat was ook weer een beetje te veel van het goede, maar we merkten wel dat het ons de rust bracht waar we eigenlijk best wel aan toe bleken te zijn. Het goede voornemen hier na corona op te blijven letten en de agenda niet opnieuw helemaal vol te laten stromen, bleek een illusie. Het feit dat we gingen trouwen en dus een bruiloft moesten plannen, hielp natuurlijk ook niet mee, maar was het helemaal waard ;-)

Maar wat ons vooral waakzaam maakte, was het feit dat om ons heen de één na de ander overspannen raakte of in een burn-out belandde. Een rustiger leven waarin je de drukte op kon zoeken als je het wilde in plaats van er onder bedolven worden, begon steeds meer te lonken. Een betere werk-privé balans creëren leek het ultieme doel.

We gaan het doen!

En dus hakten we de knoop door: zodra mijn jaarcontract in september af zou lopen, zouden we de drukte van de stad verruilen voor de rust en ruimte van het Zweedse platteland. Een jaar lang gaan we ontdekken of dit leven ons bevalt of dat we Nederland en onze sociale agenda's gaan missen. Ik hou jullie op de hoogte!