De laatste weken in Nederland

De laatste weken in Nederland stonden in het teken van de laatste dingen regelen, afscheid nemen en nog even op en top genieten van onze (misschien wel laatste) zomer in Utrecht. Lastig om je voor te stellen dat je voor het laatst je ochtendrondje met Moke loopt of voor de laatste keer met de buren kletst. Maar omdat we ons huis verhuren en dus nog steeds wel aan Utrecht verbonden blijven, voelde het afscheid ook weer niet helemaal definitief. Ik neem je mee in onze laatste weken in Nederland.

De overtocht

Eén van de punten die geregeld moest worden, was snel getackeld. Mijn reisgrage ouders voelden er wel wat voor om met onze inboedel de overtocht naar Zweden te maken. Beiden gepensioneerd van beroep en dus in het bezit van genoeg tijd om midden in het jaar een week uit te trekken voor onze verhuizing naar Zweden. Super! Martijn en ik doken in de verhuur van bussen en in de verschillende soorten ferry overtochten om de meest ideale en qua prijs interessantste route te vinden (over alle manieren om naar Zweden te reizen vertel ik in een latere blog meer). Mijn ouders werden weinig enthousiast van een reis in een verhuisbus en het comfort dat die hen zou bieden (en dan vooral het gebrek eraan). Een overdekte kar die ze achter hun eigen auto konden hangen leek dus geschikter. En qua ruimte zouden we daarmee prima uit de voeten moeten kunnen aangezien het huis in Zweden gemeubileerd is en we enkel onze belangrijkste spullen meenemen. We huurden een aanhanger en boekten de ferry voor de oversteek van Travemünde (Duitsland) naar Malmö (Zweden). 

Het laatste regelwerk

Zodra we terug waren van onze huwelijksreis, kon het laatste regelwerk gaan beginnen. In de eerste week kwam de verhuurmakelaar foto’s maken zodat de woning online kon worden gezet. De week erop vonden de bezichtigingen plaats. Een paar dagen later maakten we kennis met een stel uit Chili dat door de makelaar naar voren was geschoven na de bezichtigingen, en weer een week later was het rond (over het verhuren van je woning tijdens een verblijf in het buitenland deel ik in een latere blog de do's & don'ts). In ons huis zouden vanaf 3 oktober een jaar lang andere mensen gaan wonen, een gek idee. De volgende stap was de verzekeringen in Nederland opzeggen, nieuwe verzekeringen voor in het buitenland afsluiten (bij tips & tricks op dit vlak sta ik in een latere blog uitgebreid stil), de parkeervergunning opzeggen, energiecontract beëindigen (daar waren we in deze tijd roerige tijd niet bepaald rouwig om), pindakaas inslaan en nog wat laatste klussen in huis doen. Eén van die klussen was het schilderen van de wanden en het plafond in de keuken. Gelukkig had ik dat klusje nog even voor me uitgeschoven want net voordat ik daar aan wilde gaan beginnen, zorgde de eerste regenbui van deze uitermate droge zomer alweer voor een lekkage in de keuken. Martijns vader werd (zoals altijd) opgetrommeld en de oorzaak kon gelukkig snel verholpen worden (wist je dat je dakbedekking heel goed kunt vastbranden met een crème brûlée brander?). Om het plafond zo ver mogelijk te laten drogen, moest het schilderwerk maar tot de laatste dag voor de verhuizing wachten, ideaal. We zochten onze kleding uit, want hoe minder we mee hoefden te nemen, hoe beter. We kochten nieuwe tegen het Zweedse klimaat bestendige kleding (denk aan regenjassen en thermokleding) om alvast aansluiting te zoeken bij een prachtig Zweeds gezegde: ‘slecht weer bestaat niet, slechte voorbereiding wel´. En Moke ging naar de dierenarts om z’n balletjes te laten verwijderen en z’n benodigde inentingen voor zijn reis naar het buitenland te krijgen.

Afscheid nemen en inpakken

De laatste week stond in het teken van afscheid nemen en inpakken. Borrels, etentjes, Martijns verjaardags-/ons afscheidsfeestje, nog één keer langs bij de opa van Martijn, de agenda stond er vol mee. Daarnaast verdween onze belangrijkste inboedel langzaam in dozen. We verhuren onze woning gemeubileerd, dus het meeste is in Nederland achtergebleven. Maar onze favoriete luie stoel, mijn piano, één bureau en al onze persoonlijke items gaan wel met ons mee. Corrie (onze Opel Corsa), Christa Barista (ons koffiezetapparaat), Brenda de blender, Stevie de tv en Barrie (de soundbar) konden we natuurlijk niet achterlaten. Dat krijg je ervan als je dingen een naam gaat geven. En dan heb ik je nog niet eens kennis laten maken met onze planten. Oké, eentje dan. Onze Ria, begon als een trotse dame, maar sinds ze in een pot met een snor staat is hen omgedoopt naar Transgenderia.

Afscheid nemen viel gelukkig niet zo zwaar. Een troostende gedachte was ook telkens dat we iedereen ergens het komende jaar wel weer gaan zien omdat iedereen plannen heeft om langs te komen. Daarbij komt dat Zweden niet bepaald het einde van de wereld is. Als de nood aan de man is zijn we met een klein uurtje op het vliegveld van Göteborg en vliegen we in minder dan anderhalf uur naar Schiphol. Al met al voor ons in ieder geval genoeg reden om er niet al teveel drama van te maken en op vrolijke toon afscheid te nemen van iedereen. Tot in Zweden!