Maart 2024 in Zweden

En dat was maart alweer! Ik blijf het zeggen, de tijd vliegt. En nu we richting het einde van onze tijd in Zweden gaan, lijkt de tijd nog wel harder te vliegen. Dat komt misschien ook omdat we heel veel leuke dingen doen en van leuk weekend naar leuk weekend leven. Ik neem jullie mee terug naar onze belevenissen van afgelopen maand.

Regelwerk voor de verhuizing

Omdat we op 1 juni terug verhuizen naar Nederland, zijn we langzaamaan begonnen met wat voorbereidingen. Gelukkig is het lijstje met dingen die geregeld moeten worden een stuk minder lang dan toen we naar Zweden verhuisden. Het eerste wat we geregeld hebben, is een verhuisbus. Dat is nog best een logistiek puzzeltje omdat we die dichtbij Zweden willen ophalen en dichtbij Nederland willen inleveren, maar het is gelukt. Martijn gaat donderdagavond met de nachttrein naar Hamburg om de bus op te halen. Die laden we dan vrijdagmiddag- en avond in om vervolgens zaterdag in één dag met de auto en de bus naar Nederland te rijden. Zondag kan Martijn de bus dan net over de grens bij Arnhem weer inleveren.

Omdat onze huurders al iets eerder terug naar Frankrijk verhuizen, moesten we ook alvast een energiecontract gaan afsluiten. We moesten er nog even inkomen want we lazen vooral van alles over regelingen en energieplafonds waar wij de afgelopen jaren natuurlijk niet mee te maken hebben gehad en waarvan we dus ook niet echt wisten wat het allemaal inhield. Daarnaast moet er in de eerste week na de verhuizing voor de EU gestemd worden. Ook dit leidt tot wat moeilijkheden omdat we op het moment dat de stempassen uitgedeeld worden nog in Zweden wonen en ten tijde van het daadwerkelijke stemmen weer in Nederland. We moeten dus nog even contact opnemen met Den Haag om dit te regelen. En ook dingen als inschrijven bij de gemeente en een parkeervergunning regelen, beginnen weer te spelen.

De verhuizing terug naar Nederland heeft natuurlijk ook gevolgen op werkgebied. Voor mij verandert er eigenlijk weinig. Ik kan gewoon mijn huidige werk blijven doen en in plaats van als zzp'er in Zweden te werken, ga ik in Nederland onder contract. Martijn moest echter op zoek naar nieuw werk want die kan (en wil) niet volledig remote vanuit Nederland voor zijn Zweedse bedrijf blijven werken. Hij is in de afgelopen weken dus op zoek gegaan naar nieuw werk en met resultaat: vanaf juni gaat Martijn in een heel gave nieuwe rol bij TNO aan de slag!

Deze maand moest er ook belastingaangifte worden gedaan. Voor Nederland konden we de belastingaangifte skippen omdat we daar in 2023 niet gewerkt hebben, mooi makkelijk! Maar in Zweden lag er natuurlijk wel een aangifte op ons te wachten. Voor Martijn, die in loondienst is, was het in een paar minuten gefixt. Voor mij was het als zzp'er een wat ingewikkelder verhaal, maar we hebben ons dapper door alle Zweedse vragen en formulieren heen geworsteld en het lijkt gelukt te zijn! Volgend jaar wordt het natuurlijk weer een ingewikkeld verhaal met een belastingaangifte in twee landen en een moeilijk 'naar rato' verhaal omdat we midden in het jaar van land wisselen (ik schiet alweer in de vlekken als ik aan de aangifte van vorig jaar denk), maar dat zijn zorgen voor later!

Lentegevoel en een weekendje Kopenhagen

Naast al dit regelwerk hebben we gelukkig ook heel veel leuke dingen gedaan. De maand begon met heerlijk weer, dus we zijn vooral veel buiten geweest om voorzichtig een eerste lentegevoel op te snuiven. Mooie wandelingen gemaakt en van prachtige zonsondergangen genoten. Tijdens een middagje in de stad genoten we van een eerste kopje koffie buiten in de zon, maar door dat heerlijke zonnetje vergeet je bijna dat het nog steeds maar 1 graden is en dat je met stilzitten al snel onderkoeld raakt, haha! Wat ook helpt is dat het inmiddels alweer veel langer licht is en dat we zowel 's ochtends als einde middag gewoon lekker in het licht kunnen hardlopen en met Moke kunnen wandelen.

Het weekend daarop staken we het Kattegat weer eens over richting Denemarken voor een weekendje Kopenhagen. We hadden een jaar geleden kaartjes gekocht voor het concert van John Mayer en nu was het eindelijk zover! Zaterdagochtend vertrokken we op tijd, zodat we nog lekker de hele middag hadden om in de stad door te brengen. We waren er in de zomer van 2022 al geweest, dus we zochten onze favoriete plekjes weer op om rond te struinen. Het was prachtig weer met een strakblauwe lucht, dus we hadden echt geluk! Die avond lieten we Moke achter op de hotelkamer zodat hij lekker kon bijslapen en sprongen wij op de fiets naar de Royal Arena. Het was een fantastisch concert! De volgende ochtend begonnen we met een ontbijtje in het hotel. Moke was weer eens de hit van de ontbijtzaal en werd door iedereen begroet en geknuffeld. De Spanjaarden aan de tafel naast ons, schoven zelfs nóg dichterbij om uitgebreid met Moke te kunnen knuffelen tijdens hun ontbijt. Aan aandacht geen gebrek dus. De dag daarvoor had hij ook al een soortgelijke ervaring in de Lego Store, waar niemand langs hem op kon lopen zonder te 'oehen' aahen' of hem te knuffelen of zich door hem af te laten lebberen. Het blijft bijzonder.

Na het ontbijt, gingen we op aanraden van een collega van mij naar Dragør. Een kustplaatsje net onder Kopenhagen. Het weer was wederom perfect, dus we hebben heerlijk over het strand gewandeld en Moke heeft heerlijk gerend en met Deense vrienden gespeeld. Na de Fika (dat zetten we in Denemarken natuurlijk ook gewoon door), zijn we teruggereden naar Kopenhagen en hebben we nog heerlijk door Christianshavn gestruind. Als afsluiter hebben we bij Popl een heerlijke burger gegeten. Dat is het pop-up restaurant van de sterrenchef van Noma dat tijdens corona is ontstaan. In een sterrenrestaurant zul je ons niet snel zien, maar deze laagdrempelige sterrenburger was heerlijk! Einde middag namen we de ferry weer terug en reden we terug naar huis.

Bezoek uit Nederland

Toen hoefden we opeens nog maar 5 dagen te werken voordat we op vakantie gingen! Zaterdag pakten we alles in en zondagochtend arriveerde de oppas voor Moke. Want terwijl wij drie weken naar de VS gaan, viert Moke thuis vakantie met zijn schoonouders. Nu hoor ik je denken: drie weken vakantie met de schoonouders, is dat nou wel zo leuk?! Maar Moke was door het dolle heen toen Sanne en Saskia zondagochtend opeens met Bonne voor de deur stonden. Aangezien we maandagochtend vroeg pas vertrokken, hadden we zondag nog even gezellig een dagje samen. We hebben een mooie wandeling gemaakt met de honden, bijgekletst, spelletjes gedaan, superleuk om weer even tijd met elkaar door te kunnen brengen!

Op vakantie!

Nu we Moke met een gerust hart achter konden laten, vertrokken we maandag midden in de nacht naar het vliegveld. We hadden een tussenstop van een paar uur in Parijs en dat gaf Martijn mooi de kans om nog twee sollicitatiegesprekken af te werken (met resultaat :-) ). Daarna was het tijd voor onze vlucht naar New York. Martijn mocht soepel doorlopen, maar ik werd er helaas uitgepikt voor een random security check. Hij mocht niet op me wachten dus verdween alvast in het vliegtuig terwijl ik in het rijtje met andere 'verdachten' stond te wachten op wat komen ging. Toen ik mijn rugtas voor de security meneer openritste viel er in plaats van drugs een knuffelhond uit wat nogal op de lachspieren van de desbetreffende man en de andere wachtende reizigers werkte. Gelukkig werd al snel duidelijk dat ik een onschuldige (met knuffel reizende) reiziger was en mocht ik me bij Martijn in het vliegtuig voegen.

New York

Ongeveer acht uur later landden we in New York. Dat was maar goed ook, want de man in de rij voor ons vroeg iedere keer als de stewards langskwamen met hun drankkarretje om een flesje Jack Daniels die daarna in zijn borstzakje verdween, waarna er ook meer dan eens weer één uit werd gehaald... Na 1,5 uur in de rij voor de border security mochten we het land in, eindelijk! Omdat we direct in het nieuwe tijdritme wilden komen, gingen we ondanks dat we al bijna 24 uur wakker waren en dolgraag naar bed wilden, direct nadat we de bagage bij het hotel hadden gedropt door naar Times Square. Als iets je helpt om wakker te blijven, is die plek het wel.

De volgende twee dagen werkten we in hoog tempo de highlights van New York af. We gingen Rockefeller Center op om een fantastisch uitzicht over de stad te krijgen, struinden over Fifth Avenue en door Central Park, liepen over de High Line, smulden bij de Chelsea Foodmarket, wandelen door Greenwich (waar we uiteraard het Friends appartement opzochten), keken mensen in Washington Park en sloten de eerste dag af in een bar met mijn ex collega Nina. De tweede dag begonnen we met een heerlijk rondje hardlopen in Central Park, waarna we Grand Central, de Chrysler Building en de Empire State Building bekeken, vervolgens eventjes door Macy's struinden om daarna naar het World Trade Center en Ground Zero te gaan. Toen namen we nog de ferry naar het Vrijheidsbeeld en zijn we via de Brooklyn Bridge overgestoken naar Dumbo. New York was superdruk en het was even schakelen vanuit het altijd rustige Zweden, maar we vonden het fantastisch om deze bijzondere stad eindelijk te zien.

Wat wel nog even wennen was, was de vrij onaardige toon van de gemiddelde New Yorker. Bij het scannen van de vingerafdrukken bij de border security op het vliegveld: LEFT HAND! THUMB! YES, FINGERS! YES, RIGHT HAND THUMB! YES, FINGERS! Hij probeerde ook nog Martijns hand platter op de scanner te drukken toen het niet direct werkte, totdat hij zag dat de kromme pink van Martijn met een reden krom was en nooit plat op de scanner zou landen. In de rij voor Rockefeller Center om 9:05 uur in de ochtend tegen mensen die tickets voor het tijdslot 9:15 hadden: GET AWAY! Tegen ons: GO UP!

Las Vegas

Donderdagochtend gooiden we ons in de ochtendspits richting het vliegveld. We vlogen met Southwest richting Las Vegas met een tussenstop in Kansas City. Southwest doet niet aan vaste plekken maar aan boarding groepen. Wij zaten in de laatste groep en hadden dus helaas geen plekken meer naast elkaar tegen de tijd dat we het vliegtuig in mochten. Het was ook nog eens een Boeing 737 Max 8, je kent ze misschien uit het nieuws omdat ze erom bekend staan onderweg menig onderdeel te verliezen en een tijd überhaupt de lucht niet meer in mochten. Gelukkig kwamen we zonder kleerscheuren en met een compleet vliegtuig aan in Kansas. Na een korte overstap kwamen we om 3 uur in de middag aan in Las Vegas. We waren onze jetlag nog niet te boven of er kwam alweer drie uur bij.

Gelukkig heb je als je eenmaal in de casino's in Las Vegas loopt totaal geen besef meer van tijd, dus we gaven ons er maar aan over. Na een dollemansrit van onze Uber chauffeur kwamen we aan bij ons hotel. Het was een casino en hotel in één en was gigantisch groot. Wij hadden kamernummer 50036... We waren in totaal bijna 24 uur in Las Vegas en het was verschrikkelijk en fantastisch tegelijkertijd. Het gekste aan die hele plek was dat als je binnen in die hotels loopt (die dus een hotel en casino in één zijn) je geen enkel besef van tijd hebt. De hele situatie is om half 7 's ochtends precies hetzelfde als 11 uur 's avonds, heel bizar allemaal. We hebben zelf uiteraard ook een gokje gewaagd en $100 stukgeslagen op de roulettetafel. Buiten op de strip waan je je het ene moment in Venetië, het andere moment in Parijs en dan weer in New York. Ondanks dat we met een lege fles wijn op het nachtkastje wakker werden (zoals dat in Las Vegas hoort) stonden we de volgende ochtend om half 7 alweer op de loopband in de gym van het hotel (hallo jetlag). Dat was de rustigste plek die we in Las Vegas hebben gezien. Toen ik Martijn later die ochtend tijdens het ontbijt vroeg wat hij nog wilde doen in Las Vegas was het antwoord kort en duidelijk: weggaan. Dat deden we die middag dan ook met piepende bandjes toen we onze camper hadden opgehaald. Maar niet nadat we de ochtend nog even hadden gebruikt voor wat administratieve taakjes (zoals de oplevering van ons huis in Utrecht omdat de Franse huurders eerder dan verwacht werk in Frankrijk hadden gevonden) en het invullen en onderteken van wat formulieren voor Martijns nieuwe werk. Op al die formulieren staat nu 'ondertekend in Las Vegas'. Hopelijk nemen ze de inhoud ondanks dit malle feitje wel serieus.

Zion National Park en Bryce Canyon National Park

We verruilen de stad nu dus voorlopig voor de natuur en maken met onze camper een roadtrip langs een heleboel nationale parken. De eerste op het lijstje was Zion en het was prachtig! Naast de continu wisselende tijdzones, verschillen ook de klimaten nogal van elkaar. We wandelden in Zion nog in ons t-shirt rond, maar kregen toen we de route naar Bryce Canyon inplanden een weerwaarschuwing voor een winterstorm. Die winterstorm viel wel mee, maar we werden de volgende ochtend wel wakker in een witte wereld. Bryce Canyon lag er daardoor ook prachtig bij. De combinatie van de oranje rotsen, de groene dennen, de blauwe lucht en de witte sneeuw was adembenemend mooi. We liepen twee prachtige routes door de canyon. Eind van de middag reden we door naar Lake Powell, een ritje van 2,5 uur. Dat werd echter met een paar uur verlengd door wat gebeurtenissen onderweg.

Toen we op de snelweg reden zagen we voor ons opeens een stofwolk boven de weg. We remden af en zagen een auto gekanteld in de berm staan. Ik stuurde de enorm smalle vluchtstrook op en Martijn rende naar de auto. Hij hielp de vrouw uit de rokende en sissende auto en belde 911 terwijl ik in de gaten hield of iedereen op tijd zag ik dat ik nog half met de achterkant van de camper op de weg stond. De op mij afrazende auto's, campers en vrachtwagens gaven niet een heel veilig gevoel, dus Martijn loodste me van buiten verder de berm in zodat we daadwerkelijk naast de rijstrook stonden. Gelukkig stopte er al snel nog een auto met een gezin waarvan de ouders beiden dokters waren. Met hun kennis en onze ehbo-kit konden ze het gewonde gezicht van de vrouw wat verzorgen en haar warm houden met een foliedeken. Ondanks dat we het gevoel hadden in the middle of nowhere te zijn, kwam de ambulance na ongeveer tien minuten gelukkig al aan. Terwijl het ambulancepersoneel de vrouw hielp, haalden wij al haar spullen uit de auto en belde de man van het gezin met het verhuurbedrijf van de auto. Zowel de vrouw van het ongeluk als het andere gezin dat gestopt was, waren net als wij namelijk toeristen. Omdat wij het ongeluk hadden zien gebeuren, moesten we wachten op de snelwegpolitie om een getuigenverklaring af te leggen. Terwijl de een na de andere hulpdienst met gillende sirenes aangescheurd kwam en aan een onderzoek begon, kwam gelukkig ook de politie/sheriff eraan. Martijn krabbelde de verklaring op papier en een uur nadat alles gebeurde, vervolgden wij onze weg weer.

Een uur later kwamen we aan op de plek waar we die nacht met de camper wilden gaan staan. We wilden op een strand aan Lake Powell parkeren, maar moesten nog wel even off road om bij het strand aan te komen. Het was niet helemaal duidelijk welk pad we moesten nemen, maar we kwamen er al snel achter dat we het verkeerde pad hadden genomen, want de camper liep vast in het mulle zand. Ik probeerde er nog uit te rijden, maar liep alleen maar verder vast. Martijn probeerde de blokken waarmee we de camper op schuine terreinen waterpas kunnen parkeren nog onder de voorwielen te leggen, maar hoe hard ik ook gas gaf, we kwamen niet weg. Een stukje verderop stond een caravan met een grote truck ervoor geparkeerd, dus Martijn ging vragen of zij ons eruit konden trekken. In plaats daarvan bood de vrouw van wie de auto was haar twee zandplaten en een schep aan. Na een paar keer scheppen, de platen onder de wielen leggen en heel hard gasgeven, lukte het om los te komen. We keerden weer om en stonden bovenaan de weg te gluren welk pad we dan moesten nemen. Een ander campertje stopte voor ons en kwam onze kant op. Hij vertelde dat hij die middag op exact dezelfde plek was vastgelopen en gaf aan dat hij inmiddels het goede pad wist en dat we achter hem aan konden rijden. Zo gezegd, zo gedaan. Twee uur later dan gepland, stonden we op het strand geparkeerd. Wel met een prachtig uitzicht, dat moet gezegd worden. Tijdens het koken ging vervolgens ook nog de rookmelder af. Het was een onvergetelijke dag zullen we maar zeggen. We zijn benieuwd wat we allemaal nog gaan meemaken, daarover volgende maand meer!

Wij genieten hier nog een paar weken verder, terwijl jullie kunnen genieten van de foto's van maart.

Tot de volgende!