April 2024 in Zweden

Nog maar één maand te gaan! Wat gaat de tijd hard nu het er bijna opzit. Te hard eigenlijk. Maar we genieten nog even met volle teugen van onze laatste weken hier. We hebben een drukke maand mei voor de boeg, maar eerst nog even terug naar april.

Van Antelope Canyon tot Yosemite

Ik neem jullie eerst mee naar de VS, want daar hebben we de eerste helft van deze maand doorgebracht. Na het avontuurlijke einde van de vorige blog gingen we de volgende dag vrolijk door met ons programma. We brachten eerst een bezoek aan Horseshoe Bend. Dit fenomeen dankt zijn naam aan het feit dat de Colorado River zich zo een weg door de rotsen heeft gebaand dat het landschap de vorm van een hoefijzer heeft gekregen. Heel bijzonder om te zien. Daarna gingen we door naar Antelope Canyon waar we die middag een excursie gepland hadden staan. Het was nog best een uitdaging om daar op het juiste tijdstip aan te komen omdat we de dagen daarvoor en die dag zelf een aantal keer van tijdzone waren gewisseld. Onze horloges en telefoons konden alle tijdzones op een gegeven moment ook nog maar moeilijk bijhouden, dus helemaal zeker weten hoe laat het was deden we niet. Maar het kwam goed! We hadden nog nooit een landschap als in Antelope Canyon gezien. Ondergronds was er door overstromingen en wind (en dus water- en winderosie) een fantastisch landschap ontstaan. Onder begeleiding van een gids (die volgens zijn eigen berekeningen 16 tours van 1,5 uur per dag deed waarbij hij 50.000 stappen liep terwijl de route iedere keer maar 400 meter heen en 400 meter terug in beslag nam - een sterk staaltje Amerikaans overdrijven zullen we maar zeggen) daalden we af naar beneden. De prachtig gevormde oranje rotsen met daarboven spleetjes felblauwe lucht als je omhoog keek, waren een prachtig gezicht.

De volgende dag was het tijd voor de Grand Canyon. We liepen een route die helemaal afdaalde de canyon in. Deze wandeling was zó pittig dat bij het begin een grote typisch Amerikaanse waarschuwing stond dat je onder geen beding moest proberen om in één dag helemaal naar beneden en weer terug te lopen, vanwege het grote aantal hittegerelateerde problemen dat zich dan voordoet. Helemaal tot aan de rivier kwamen we dus ook maar niet, maar wel ver genoeg om een prachtig uitzicht op de rivier te krijgen en te ervaren hoe gigantisch groot de canyon is er als je er middenin staat. Het was inderdaad een vrij pittige wandeling omdat je heen alleen maar afdaalde en terug dus aan één stuk door omhoog moest lopen. Daarbij was het ook nog eens boven de 20 graden en was er een felblauwe lucht waardoor het met de zon in je snoet nog een stuk warmer werd. Onderweg terug bleken heel wat mensen moeite te hebben met de route in combinatie met het weer. Wij kwamen er gelukkig zonder kleerscheuren vanaf en eindigden heelhuids weer boven, maar we konden ons goed voorstellen dat bij hogere temperaturen niet iedereen op eigen kracht weer boven komt. Af en toe werden we op de route ook vergezeld door een hele slinger muilezels met cowboys erop. Zij waren verantwoordelijk voor het afvoeren van het afval dat verzameld werd op de enige camping die zich beneden in de canyon bevindt, en waarschijnlijk ook voor het omhoog takelen van onwel geworden toeristen die zichzelf hadden overschat (maar dat was nu gelukkig niet aan de hand). Een bijzonder gezicht! De volgende dag hebben we nog een route langs de bovenkant van de canyon gelopen waarbij we prachtige uitzicht over een groot deel van de canyon hadden. Echt heel indrukwekkend!

Toen was het tijd om door te reizen naar Death Valley. Onderweg waren we tóch nog een keer in Las Vegas omdat dat op de route lag en we nog boodschappen moesten doen. Martijn had een mooie supermarkt in een zeer welgestelde wijk van Las Vegas uitgezocht. Zo kregen we opeens een heel andere kant van Las Vegas mee. Hier woonden zo te zien vooral mensen die óf wel geluk hadden gehad in de casino's of ergens anders gillend rijk van waren geworden. Met een pizza ter grootte van een kleine salontafel op schoot genoten we rijdend over de snelweg van de zonsondergang die ervoor zorgde dat Las Vegas er onder een magisch licht bijlag. In het pikkedonker en in een soort storm die ervoor zorgen dat er continu keiharde rukken aan het stuur werden gegeven en de camper alle kanten op geblazen werd, kwamen we uiteindelijk in Death Valley aan. Omdat dit een woestijn is en er dus nauwelijks lichtvervuiling is, hebben we hier van een prachtige sterrenhemel kunnen genieten. We hadden allebei nog nooit zoveel sterren gezien.

De volgende dag zagen we in Death Valley een zoutvlakte, een groen meer, gekleurde rotsen en een zandstorm in de duinen. Oftewel, het was een fantastische dag! Waar we de dag begonnen in een woestijn, eindigden we hem in de sneeuw. Niet alleen de tijdzones, maar ook de klimaten schoten alle kanten op. De dag erna reden we richting ons laatste park: Yosemite. We waren eigenlijk van plan eerst nog naar Sequoia te gaan, dat park met al die gigantische bomen, maar vanwege de sneeuwstorm waar we al een staartje van hadden meegepakt, waren de wegen in Sequoia onbegaanbaar geworden. Dat gaf ons een extra dagje in Yosemite en dat was niet verkeerd. Ook daar lag sneeuw, maar het werd elke dag een beetje minder en in tegenstelling tot in Sequoia waren in Yosemite de meeste wandelpaden gewoon weer begaanbaar. En er bleken ook nog eens Sequoia bomen in Yosemite te staan, dus die hoefden we niet te missen! In Yosemite Valley was te merken dat de sneeuw aan het smelten was, want alle watervallen leverden op volle kracht prachtige plaatjes op. We hebben alle hoeken van de vallei bekeken, nog een bergwand op gewandeld en op één van de officiële campings in het bos gekampeerd. Een prachtig laatste nationale park. Na drie dagen reden we met de camper richting San Francisco waar we hem de volgende dag in zouden leveren. De laatste avond brachten we nog door op een prachtig plekje aan Highway One met uitzicht op de Grote Oceaan. Een heerlijk plekje om bij zonsondergang te genieten van onze laatste avond in de camper.

San Francisco

Nadat we de camper hadden ingeleverd, brachten we nog twee dagen door in San Francisco. Een superleuke stad en een meer relaxte sfeer in vergelijking met New York. Het lag prachtig aan het water, had leuke straten om doorheen te struinen, de kleine trammetjes zorgden voor een heel leuk straatbeeld en de iconische Golden Gate Bridge maakte het geheel natuurlijk mooi af. De brug blijkt grote delen van de dag in de mist te liggen (de mist die vaker wel dan niet in de baai van San Francisco rondhangt heeft zelfs een naam: Karl) en daar kwamen we op de eerste dag dan ook meteen achter. Na vanuit het centrum zowel fietsend als lopend naar het andere eind van de stad te zijn gereisd, bleek er van de hele brug niets te zien te zijn. Maar we hadden de volgende dag meer geluk. Op een website hielden we een webcam die op de brug gericht stond in de gaten en halverwege de middag kwam de brug opeens toch te voorschijn. We scheurden direct die kant op in een Uber en konden de brug in volle glorie aanschouwen. Deze taxi had trouwens in tegenstelling tot veel andere taxi's die in de stad rondrijden wél een chauffeur achter het stuur. De zelfrijdende taxi's rijden af en aan, en dat blijft toch een bijzonder gezicht.

Lente, voorbereidingen treffen voor de verhuizing en genieten van de laatste weken

Na een lange reis (die nog gezellig via Schiphol ging) en een tijdsverschil van 9 uur, hadden we zondag even een dagje om op te laden (en heeeel veel te knuffelen met Moke) voordat we maandag weer aan het werk moesten. Maar ondanks dat de vakantie erop zat, was het ook heerlijk om weer thuis te zijn en te zien hoe de lente hier losgebarsten was. Alles was een stuk groener, de eerste bloesem verscheen alweer en de shovel reed door de straat om al het grind, dat er in de wintermaanden voor zorgt dat de straten niet te glad worden, op te vegen. Naast genieten van de lente moesten er ook wat voorbereidingen voor de verhuizing terug naar Nederland worden getroffen. Martijn nam in zijn eerste week na de vakantie officieel ontslag, we boekten de ferry's voor de terugreis, verzekeringen moeten in Zweden beëindigd en in Nederland opnieuw aangevraagd worden, de sportschool is opgezegd, we proberen onze spijkerbanden te verkopen, en ga zo maar door. Al met al is een verhuizing terug naar Nederland gelukkig een stuk eenvoudiger om te regelen dan andersom. We hebben inmiddels een afspraak gemaakt bij het stadskantoor in Utrecht voor maandagochtend 3 juni om half 10 om ons officieel weer in te schrijven in Nederland (dat kan helaas niet gewoon online), dus dan is na de emigratie ook de immigratie weer geregeld. Hopelijk duurt de inschrijving niet de vier weken die ze officieel noemen, want dan betekent dat ook vier weken zonder parkeervergunning overleven in Utrecht. Dat zijn opeens weer hele andere taferelen dan hier in Zweden...

Naast wat klein regelwerk proberen we ook op en top te genieten van onze laatste weken hier. Dat deden we onder andere door lekker een weekendje weg te gaan (de laatste vakantie was immers alweer een week geleden). We reden een paar uur naar het noorden om eindelijk bij Martijn en Anne van Upgrid Experience langs te gaan. We zagen hun prachtige plekje vorig jaar in een tv-programma (voor de liefhebbers: Het hoge noorden op Omroep MAX) en wilden er sindsdien heel graag een keer naartoe. Afgelopen weekend was het eindelijk zover! Op de heenweg maakten we een prachtige wandeling langs Vänern, het grootste meer van Zweden, en halverwege de middag kwamen we aan op hun heerlijke plekje midden in het bos in the middle of nowhere. We verbleven in een super mooie en gezellige glamping tent met buitenkeuken en hangmat en hadden een heerlijk relaxt weekend. De volgende dag zijn we op de terugweg via Marstrand gereden, een eilandje net boven Göteborg. We kwamen onderweg de ene na de andere Nederlander tegen die voor de meivakantie blijkbaar waren afgereisd naar Zweden en die ochtend allemaal in Göteborg van de boot af waren gerold. Marstrand was een klein vissersdorpje met gezellige straatjes en een mooi fort met uitzicht over de zee. Het was bovendien heerlijk weer, dus we waanden ons al even in de Zweedse zomer.

Ook Emil, onze buurjongen, voelt de tijd dringen en komt zich om de haverklap melden om Moke uit te laten. Wat zullen we elkaar allemaal gaan missen straks. Maar dat is van later zorg, eerst nog even genieten van de laatste maand en dat doen we uiteraard ook weer gezellig met bezoek uit Nederland! Morgen staat het eerste bezoek al voor de deur, dus komende maand gooien we voor de laatste keer de deuren van onze Airbnb open. Alhoewel, in Utrecht zijn jullie natuurlijk ook altijd welkom. Maarja, dan zit je dus wel gewoon in Utrecht. En lig je op een luchtbed. En deel je de ruimte met Moke. En hoor je in plaats van tsjilpende vogels lallende studenten. Maarrr, we kunnen wel gewoon lekker Zweedse balletjes serveren!

Geniet nog even van de foto's van april en tot de volgende!