De eerste weken in Zweden

Het is alweer november en dat betekent dat onze eerste maand in Zweden erop zit. Deze maand stond in het teken van hier de belangrijkste zaken op de rit krijgen en vooral in alle rust even aarden in ons nieuwe land. Ik vertel je hoe de eerste weken verlopen zijn.

Afscheid nemen van de verhuisploeg

De eerste week vulden we met wat wandelingen in de omgeving, verder uitpakken en inrichten, een dagje Göteborg (over de hotspots in Göteborg vertel ik in een latere blog meer), een ritje naar het meer bij ons om de hoek, spelletjes doen en lekker eten. Ook gingen we een middagje Svenljunga verkennen. Het dorp op 25 minuten rijden waar al onze dichtstbijzijnde voorzieningen te vinden waren (denk aan de supermarkt, apotheek, een klein bioscoopje, een soort bouwmarktje en wat restaurantjes). Het dorp deed door het grauwe weer vrij troosteloos aan, maar ik weet niet of het er mét zon veel beter op werd. Na een rondje door het ‘centrum’, over de begraafplaats en langs het water te hebben gewandeld, gingen we op zoek naar een koffietentje. Hetgeen wat daar het dichtst bij in de buurt kwam, was Café Paris. Toen Martijn binnen had gevraagd of we met onze hond naar binnen mochten, werd aangegeven dat de hond alleen buiten toegestaan was. Het druilerige weer nodigde niet bepaald uit om op het terras neer te strijken, dus we maakten met z’n vieren rechtsomkeert. Toen de dame vier man omzet weg zag lopen, kwam ze al snel tot inkeer en wees ze ons een tafeltje achterin de zaak waar we met de hond mochten zitten. Voorin de zaak bij de kassa bevond zich een vitrine met heerlijke taarten en wat koekjes erin. M’n vader en ik zochten voor ons allevier een gebakje uit en ik bestelde er een zwarte koffie en drie cappuccino bij. We voegden ons weer bij Martijn en m’n moeder en niet veel later stond de dame weer aan ons tafeltje. ‘Cappuccino is finiiiish, we have latte.’ Ik kreeg opeens enorme Azië vibes bij het horen dat een product ‘finiiiish’ was. Waarom we geen cappuccino en wel latte’s konden krijgen, is ons tot op de dag van vandaag een raadsel, maar we pasten de bestelling maar aan. Om ons heen kijkend, werden we steeds meer in verwarring gebracht. De naam van het café had ons buiten volledig op het verkeerde been gezet. Binnen was op de Eiffeltoren die op enorm originele wijze de ‘A’ in het woord Paris op de menukaart verving na, niets Parijzigs dan wel Frans te vinden. De inrichting met ronde rode leren banken gaf het idee van een Amerikaanse diner, de geweien aan de wand moesten je denk ik het Zweedse gevoel geven en naast een soort van koffietentje was de zaak ook een pizzeria en kebabtent. Los van al deze gekkigheid waren de koffie en de taart heerlijk en zag het terras aan het water er voor wat zonniger weer behoorlijk goed uit. Zondag zat de vakantie van mijn ouders er helaas op en gingen zij met een lege kar terug richting Nederland. En toen zaten we opeens met z’n tweeën (en Moke) in een stil huis in een donker Zweeds bos.

Regenwater opvangen

Toen na een paar dagen de watercontainer wat verder leeg begon te raken en de regenton overstroomde, besloten we dat de regenton in de container geleegd zou moeten worden. Uiteindelijk kwamen we op een systeem waarbij we verschillende emmers en bakken vulden vanuit de regenton, die vervolgens met een kruiwagen naar beneden richting de watercontainer reden om daarna de halflege en dus lichtere regenton ook met de kruiwagen naar beneden te rijden zodat die door middel van de kleine bakken en emmers geleegd kon worden in de container. Op verschillende punten rondom het huis stelden we de regenton en andere bakken op om zoveel mogelijk water op te vangen. Zo vingen we voldoende water op om de container goed gevuld te houden en zodra alles weer vol was of er nieuwe regen aankwam, werd alles geleegd in de watercontainer. Het toilet konden we nu gewoon weer doortrekken en alle kranen, de douche, wasmachine en vaatwasser draaiden nu volledig op regenwater. Eigenlijk best cool!

Beestenboel

De daaropvolgende week maakten we met z’n tweeën de laatste dingen in huis op orde. We hielden onder andere grote schoonmaak, wat hard nodig was. Toen ik één van de keukenlades opentrok, bleken onze plastic piemel rietjes (vraag me niet waarom we die hebben) en rubberen invetkwast te zijn aangevreten en lagen er muizenkeutels op de taartschep. Oftewel: groot alarm! Ik maakte me uit de voeten en Martijn, dapper als hij was, gooide zich op de schoonmaak en het aftapen van de lades zodat een herhaling voorkomen kon worden. We horen nog steeds muizen in de dakgoten en over het plafond heen en weer tippelen (wat natuurlijk niet gek is middenin het bos), maar in de keukenla hebben we ze niet meer aangetroffen.

De volgende dag was Moke jarig (hij werd twee!) en trakteerden we hem op een lange lunchwandeling. Toen we de weg af liepen en een paar honderd meter verderop langs het huis van de buren kwamen, belandden we in een surrealistische situatie. Terwijl ik het uitzicht van de steil aflopende weg filmde, zag ik in mijn ooghoek de buurman die druk in de weer leek en hoorde ik een vertwijfelde ‘hej’ uit Martijn komen. Ik stopte de opname en keek opzij. De buurman stond een gigantische eland te onthoofden en het bloed drupte op het gras voor zijn huis. Even verderop stond een kruiwagen opgesteld met daarin nóg een in stukken gehakte eland. De buurman riep ‘hej’ terug en richtte zich zonder blikken of blozen weer op zijn taakje. We deden Moke snel aan de lijn voordat hij zich te goed zou doen aan het verser dan verse vlees in de kruiwagen en maakten ons uit de voeten. We waren zo van ons stuk gebracht door dit bijzondere (voor ons niet alledaagse) tafereel dat we compleet vergaten onszelf te introduceren als de nieuwe buren. Toen we weer een beetje tot bedaren waren gekomen, besloten we in plaats van een rondje te lopen halverwege om te keren zodat we de buurman alsnog aan ons vragenvuur konden onderwerpen. Toen we een poosje later weer langs het huis liepen, stonden de kruiwagens vol in stukken gehakte eland in de schuur, lagen er twee elandenkoppen op het gras en stond de buurman de laatste sporen op het gras weg te vegen. We stelden onszelf alsnog voor als de nieuwe buren en vroegen hem of hij deze dieren zelf geschoten had. Hij gaf aan dat hij wel een jager was, maar deze specifieke dieren zelf niet geschoten had. Hij maakte trofeeën van de koppen voor mensen die jachtsessies wonnen of iets dergelijks. Moke stond ondertussen uitgebreid de hand van de man te likken. ‘Blood´, zei de man grijnzend. We namen afscheid met de mededeling dat we elkaar vast nog wel weer eens zouden spreken en vervolgden de weg naar ons huis. Weer een ervaring rijker.

Brandhout

Na een paar dagen de toerist uithangen (we zijn onder andere naar Isaberg en Store Mosse geweest maar voor meer tips daarover in een latere specifieke blog meer), was het tijd om weer wat zaken te gaan regelen. Het verkrijgen van brandhout had de hoogste prioriteit. De energieprijzen rijzen hier namelijk net als in Nederland de pan uit. Ons huis is voorzien van elektrische radiatoren in alle ruimtes. Daarnaast hangt er in de woonkamer een airco unit die uiteraard ook als verwarming kan worden ingezet. En als klap op de vuurpijl bevindt zich in de woonkamer een originele Zweedse tegelkachel. Onder in deze kachel zit een vrij kleine stookruimte. De schacht naar boven is voorzien van een buizensysteem. De warmte wordt via dit buizensysteem geleid voordat het via de schoorsteen ontsnapt. Deze geleiding van warmte zorgt ervoor dat de tegels heet worden en warmte gaan uitstralen, de woonkamer in. Het idee van deze kachel is dat je die in de ochtend en in de avond een paar uur goed opstookt, zodat die voor een continue warmte zorgt. De deurtjes van de kachel zitten tijdens het stoken dus ook dicht om de warmte zoveel mogelijk in de kachel te houden en naar boven richting de tegels te geleiden. Het is dus echt een functionele kachel en niet een 'kijk mij eens gezellig vlammen'-kachel. Toen het laatst twee dagen wat kouder was en in de nacht voor het eerst gevroren had, merkten we al dat de airco unit het in z’n eentje lastig kreeg om het beneden op te warmen. De houtkachel was dus een welkome aanvulling. Zeker gelet op de kosten van de elektriciteit. Ach, dat zeg ik nou wel. We moeten de eerste maandafrekening nog krijgen, dus we hebben momenteel geen idee hoeveel kronen we uit het raam smijten om de tent hier op te warmen, maar het kunnen er niet weinig zijn. Van een buurman hadden we al begrepen dat brandhout voor dit stookseizoen eigenlijk niet meer te krijgen was. De vraag was schijnbaar nogal hoog op het moment vanwege de winter die in aantocht was en de gigantische energieprijzen. Voor volgend jaar winter kon hij ons wel aan brandhout helpen. Maar wij zijn mensen die in het hier en nu leven, en in het hier en nu is het best koud en in het hier en nu hebben we nog precies drie hele blokjes hout om op te branden.

Martijn dook daarom Blocket, de Zweedse Marktplaats, op. Na een paar dagen struinen, bleven er twee potentiële goede advertenties over. Martijn belde de eerste verkoper op. Aangezien we het gesprek in het Engels voerden, we aangaven dat we net in Zweden waren gearriveerd en daarom nu nog op zoek waren naar hout en vroegen hoeveel we ongeveer nodig hadden omdat we nog niet wisten hoeveel onze houtkachel in een seizoen zou verbruiken, rook deze man aan alle kanten geld. Zijn kuubprijs was al fors, maar toen we hem vroegen of het bezorgd kon worden (omdat we zelf een Corrie zonder trekhaak hebben), zag de man mogelijkheden. Hij riep dat hij daar anderhalf uur over zou doen (terwijl Google Maps toch echt een uur aangaf) en riep een enorm bedrag. Martijn gaf aan dat hij er nog even over na zou denken en hing op. In deze oplichtingspraktijken hadden we natuurlijk geen zin. Daarna belde Martijn de tweede verkoper. Dit was een schot in de roos. De man sprak volgens eigen zeggen niet zo goed Engels (geheel onterecht want hij was prima te verstaan) en gaf aan dat zijn vrouw beter was in Engels. Hij vroeg Martijn om later die middag even terug te bellen want zijn vrouw was nu paddenstoelen plukken in het bos. Hoe Zweeds wil je het hebben? We besloten dat we dit lieve mensen vonden en hoopten dat we ons hout bij hen konden kopen. Toen we later terugbelden en met zijn vrouw spraken, gaf zij gelukkig aan nog hout te hebben. Bezorgen konden ze alleen niet, maar ze zou nog even vragen of haar zwager met de grote auto misschien kon helpen en dus ging Martijn op zoek naar een busverhuur. In tegenstelling tot Utrecht, waar we op een paar minuten rijden meerdere busverhuren hadden zitten, bleek nadat ik een korte prijs en kilometer vergelijk had gedaan, de voordeligste verhuurder op een uurtje rijden te zitten. Martijn klom dus maar weer in de telefoon. De jongen aan de andere kant van de lijn vroeg Martijn het hemd van het lijf en rammelde alle gegevens in het systeem. Toen de jongen doorkreeg dat Martijn Nederlands was, geen personnummer (het Zweedse bsn) had maar wél een Zweeds adres, kon de jongen niet meer voorkomen dat een klein wanhopig kreetje uit zijn mond ontsnapte. Aangezien hij het op het begin had aangevinkt dat Martijn Nederlands was, wilde het systeem nu ook een Nederlands adres. Toen de jongen ons Zweedse adres begon in te typen, raakte het systeem (en daardoor de jongen) wat over zijn toeren. Ook het spellen van Martijns Nederlandse naam ging niet zonder slag of stoot. ‘What is your last name?’ ‘Van Laar, v a n space l a a r. ‘Murmel, murmel’. ‘No, van, with the v from Victor.’ ‘Murmel, murmel’. ‘No van, as in the one I’m renting!’ Na nog wat heen en weer gemiscommuniceer leek het mij een beter idee als we alle gegevens van Martijn op de mail zouden zetten, zodat de jongen precies kreeg wat hij nodig had en hij ze in alle rust in het systeem kon invoeren. Zowel de jongen als Martijn slaakten een zucht van opluchting en later die avond was de boeking compleet.

De volgende dag reden we in alle vroegte een uur om de bus op te halen. Dit ging gelukkig allemaal soepeler dan het telefoongesprek en binnen no time waren we onderweg naar ons hout. Een klein uurtje later arriveerden we op onze plaats van bestemming. Het bleek een schattig stel van tegen de zestig te zijn. Hij was fulltime boer, zij werkte fulltime voor een verzekeraar en ze woonden op een prachtige plek rechtstreeks aan een meer. De man schoof met zijn tractor/heftruck met het grootste gemak de zakken met hout één voor één in onze bus terwijl de vrouw hem aanwijzingen gaf. Martijn en ik stonden met onze handen in onze zakken toe te kijken en voelden ons enorme stadsmensen. Na nog een tijdje gezellig gekletst te hebben met de vrouw terwijl de man bij wat familie in de buurt spanbanden ging regelen om de uitpuilende bus mee dicht te maken, was alles geregeld en konden we naar huis met onze partij hout. Daar moest de bus vliegensvlug worden leeggehaald (op helaas wat ambachtelijkere wijze dan dat het hout erin gekomen was bij gebrek aan tractoren en heftrucks) omdat de bus na ons weer verhuurd was en Martijn nog een uur moest rijden om de bus in te leveren. Maar de volgende dag stond het hout keurig opgestapeld in de schuur te wachten om in de kachel gegooid te worden. Daarnaast hadden we er handige contacten in de buurt aan overgehouden en mochten we verderop in het seizoen nog wat zakken hout van ze kopen als we door deze partij heen waren.

Proeven aan het kalme Zweedse leven

Naast al het regelwerk waar je na een verhuizing naar het buitenland in de eerste periode druk mee bent, hadden we natuurlijk ook veel meer vrije tijd dan in Nederland het geval was. Los van het feit dat we beiden geen werk hebben, is onze sociale agenda ook volledig leeg. Geen verjaardagen, borrels, eetafspraken of spontane bioscoopbezoekjes, niet naar de sportschool, wandelen met de honden of naar feestjes. Al die extra vrije tijd konden we nu gaan invullen met dingen waar we in Nederland nooit aan toe kwamen. En wat is dan het eerste wat je gaat doen als je eindelijk tijd over hebt? Wat is nou dat ene ding wat je áltijd wilt doen, maar waar je nóóit tijd voor hebt? Wat voor spannend bucketlist item kies je dan uit? Juist, je mailbox opruimen. Noem me stoffig, maar het gaf mij enorm veel voldoening om bij alle partijen die mij hadden bedolven onder reclamemail aan te geven dat ze me geen mails meer mochten sturen en om alle echt belangrijke mails op te slaan en de rest allemaal te verwijderen. Voor het eerst van mijn leven was mijn privé mailbox leeg, heeeeerlijk. Gelukkig deden we ook andere dingen met de extra vrije tijd die zomaar in onze schoot geworpen werd. Martijn las boeken, bakte brood en begon te leren hoe hij filmpjes moest monteren. Ik verpotte al onze planten en zette ze netjes in de Plantsome app, las boeken en bereidde onze moestuin voor op de gigantische oogst die hij ons hopelijk komend voorjaar en zomer zou geven. We probeerden nieuwe (Zweedse) gerechten uit, bakten heerlijke Zweedse broodjes en koekjes en speelden grote spellen (waar we in Nederland vaak uitkwamen bij een snel potje Qwixx of Beverbende). De momenten waarop ik als drukke eind-twintiger uit de Nederlandse stad voor het eerst een beetje proefde aan het kalme, vredige leven dat we hier zouden kunnen hebben waren eigenlijk heel simpele momenten. Toen ik de moestuinbakken aan het omspitten was, Martijn de auto aan het stofzuigen was en Moke een beetje ronddartelde in de tuin. Toen we op een ochtend buiten op de veranda koffiedronken, Moke op het gras lag en het zonnetje af en toe fel tussen de wolken doorprikte en ons even lieten voelen hoe het hier in het voorjaar zou gaan zijn. Toen we op een heldere avond duizenden sterren boven het huis zagen en Martijn erin slaagde er een mooie foto van te maken. Op de vraag van Martijn waar Moke was hoorde ik mezelf dingen zeggen als ‘oh geen idee, die is ergens in het bos’. Wat was er van deze stadshond (en deze stadsmensen) verworden? Aan de manier waarop Martijn op dit moment van schrijven gefrustreerd al vloekend en tierend kabelmanagementspijkers in het plafond staat te rammen in een tweede poging de antennekabel van de televisie netjes weg te werken, merk ik daarentegen ook dat we nog een lange weg te gaan hebben en nog erg verbonden zijn met onze Utrechtse gestreste zelf ;-) Gelukkig hebben we nog tijd zat.