December in Zweden

Ik had beloofd jullie op de hoogte te houden, maar dat is er de laatste tijd even bij ingeschoten! Dat had meerdere redenen: in december gingen we plotsklaps verhuizen (!) en hadden we familie over de vloer, en in januari zijn we van de één op de andere dag getransformeerd van luierende toeristen die er elke dag op uit konden naar fulltime hardwerkende mensen. Oftewel: genoeg te vertellen dus! Ik neem jullie allereerst mee terug naar december.

Een nieuwe baan!

Deze maand begon op dag 1 al met een hoogtepunt: ik kreeg de baan die ik heel graag wilde aangeboden! Ik ga als Government Succes Manager Netherlands aan de slag voor Citizenlab. Citizenlab heeft een digitaal platform voor burgerparticipatie ontwikkeld en ik moet ervoor gaan zorgen dat de Nederlandse gemeenten die klant zijn op een succesvolle manier met het platform kunnen werken. Een rol die ik grotendeels remote vanuit Zweden zal uitvoeren, maar waarvoor ik ook ieder kwartaal een paar dagen naar Nederland zal gaan. Dat biedt dus volop mogelijkheden om af en toe weer eens mensen in Nederland te zien, super! Het goede nieuws kwam precies op het juiste moment omdat we allebei graag weer aan het werk wilden en niet meer zo goed konden genieten van onze vrije tijd. We besloten dit heuglijke feit dan ook goed te vieren en gingen de volgende dag samen naar het dorp verderop om boodschappen te doen en dit te combineren met een bezoek aan Café Paris voor een lekkere fika. Het bijzondere Café Paris hadden we in week één al eens bezocht samen met mijn ouders en ondanks de bijzondere aankleding, ambiance en gemêleerde menukaart was de koffie best oké en de taart heerlijk. Dit keer was helaas alles anders. We kwamen om te beginnen al niet eens binnen. De deur zat nog dicht terwijl het café volgens de openingstijden op de deur wel open moest zijn. We morrelden nog wat en op een gegeven moment kwam de dame van het café aangelopen. Ook zij begon een beetje aan de deur te trekken en gebaarde toen dat we naar een soort nooduitgang aan de zijkant moesten komen. Daar liet ze ons binnen, in gebrekkig Zweeds bazelend dat een collega weg was en de sleutels mee had. Oke. Martijn bestelde een zwarte koffie en ik een cappuccino.We kozen allebei een cheesecake gebakje uit en gingen op één van de felrood gekleurde leren banken aan een tafel zitten. Mijn bank bleek om de een of andere reden volledig vol met zand te liggen. Oke, het was een wat valse start, maar de fika zou het vast goed maken. Als eerste werd de koffie gebracht. Martijn had gewoon zwarte koffie, maar mijn cappuccino bleek overduidelijk uit een zakje te komen. Dit was onder andere op te maken uit de klontjes poeder die bovenop de koffie dreven en het feit dat de koffie gloeiend heet was en met kokend water was gemaakt. Een kleine tien minuten later kwamen ook eindelijk de gebakjes. Mijn soort van aardbeien cheesecake was op zich prima. Martijn had een cheesecake die op basis van de kleuren voor een soort chocolade of karamel cheesecake door moest gaan. Hij smaakte echter naar aarde. De stukken gelatine zag je zitten en één van de lagen leek nog het meest op het natvlees dat Moke bij hele bijzondere gelegenheden van ons krijgt. Na twee happen hield Martijn het voor gezien. Al met al was deze fika niet om over naar huis te schrijven en een nogal treurige manier om mijn nieuwe baan te vieren. Beter dan dit zou het in dit dorp helaas niet worden, dus we moesten het ermee doen. Bij Café Paris zouden ze ons in ieder geval niet meer terugzien. Gelukkig bakken we zelf inmiddels ook semi-professionele Zweedse baksels en hebben we het daarmee goedgemaakt.

Een nieuw huis en nóg een nieuwe baan

Het eerste weekend van december klommen we in de pen voor een mail aan onze verhuurder. Ons was namelijk beloofd dat die dag daarvoor de nieuwe bron geboord zou worden, maar er was niemand komen opdagen. We lieten de verhuurder weten dat er niemand was geweest en verzochten hem om nu echt actie te ondernemen aangezien de temperatuur de komende dagen niet meer boven nul uit zou komen (ook overdag niet) en de watercontainer dus weer zou gaan bevriezen en de pomp weer zou gaan afslaan. De verhuurder liet ons weten dat hij vond dat hij er al alles aan deed en dat het wat hem betreft ook prima was als we een ander huis zouden gaan zoeken. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen, want we waren inmiddels wel klaar met de onbetrouwbaarheid van onze verhuurder en kregen sterk het idee dat het hem vrij weinig kon schelen dat we hier zonder water zouden komen te zitten. We doken het internet op en gingen op verschillende Zweedse verhuursites en de Zweedse marktplaats op zoek naar een nieuw huis. Na wat potentiële verhuurders een berichtje te hebben gestuurd, besloten we ook nog even op Airbnb te kijken. Daar waren we de vorige keer immers ook geslaagd. Al heel snel vonden we daar een prachtige cottage aan de westkust, 20 minuten rijden van Göteborg. Een prachtig huis, een extra slaapkamer voor eventuele logees, een net vernieuwde badkamer, smaakvol ingericht en op een fantastische locatie. We besloten een bericht te sturen en hadden nog die avond geregeld dat we dinsdag einde middag het huis zouden gaan bekijken. We moesten dinsdag toch in Göteborg zijn omdat Martijn daar een fika-afspraak bij zijn (hopelijk) nieuwe werkgever zou hebben om het team te leren kennen en in de middag nog een sollicitatiegesprek bij een ander bedrijf in Göteborg zou hebben. Vanaf zondagavond bleven we dromen over ons potentiële nieuwe huis, wat zou dat fijn zijn! We lieten onze verhuurder weten dat we inderdaad verder zouden gaan zoeken en hem op de hoogte zouden houden.

Die maandag werden we wakker in een koude wereld. De pomp bleek weer te zijn afgeslagen, dus de was die we in de nacht hadden willen draaien, was halverwege uitgevallen. Na het ontbijt gingen we met een waterkoker vol heet water richting de watercontainer in een poging de boel te ontdooien. Na wat prutsen, lukte het, sloeg de pomp weer aan en liep de druk in huis weer op. We gingen snel allebei douchen, zodat dat maar weer gelukt was en zetten nog een wasje aan.

Dinsdag vertrokken we vroeg in de ochtend naar Göteborg. Martijn ging aan de fika om het team te leren kennen en ik ging samen met Moke de toerist uithangen. Halverwege de middag vertrokken we richting het nieuwe huis zodat we de buurt van tevoren nog even konden verkennen. En wát een welkom in de buurt was dat! Het was bijna half vier dus de zon ging net onder. We reden recht op de zee af en de lucht kleurde van geel naar oranje naar roze naar paars. Het was een prachtige rotsachtige baai met uitzicht op tig kleine eilandjes in de verte. Tegen de rotsen op lagen allemaal prachtige villa’s met een waarschijnlijk verbluffend uitzicht op de baai. We liepen wat rond, klommen één van de rotsen op en kregen een fantastisch uitzicht. Hier zagen we onszelf wel wonen… De bezichtiging was fantastisch. Op de terugweg naar huis (weer anderhalf uur rijden) maakten we een pro-con lijstje en zouden we er nog even een nachtje over slapen. De volgende ochtend hoefden we het er eigenlijk al niet eens meer over te hebben en wisten we allebei dat we het zouden doen. Dat wil zeggen, als Martijn de baan zou krijgen, want de huur voor dit huis lag wel een stukje hoger dan van onze boshut, dus enige baanzekerheid was wel fijn. Gelukkig werd Martijn al onder het ontbijt gebeld met het goede nieuws: hij had een baan! Hij zou als software developer aan de slag gaan bij Zenseact, een dochterbedrijf van Volvo dat software ontwikkelt voor zelfrijdende auto’s. Dit bedrijf stond bovenaan zijn lijstje, dus ook Martijn had zijn droombaan gevonden. Direct daarna lieten we de verhuurders weten dat we het zouden doen. Zo tekenden we op één dag dus twee arbeidscontracten en één huurcontract, druk dagje. En zo gingen we opeens weer verhuizen, inpakken dus maar weer!

Maar eerst nog wat waterperikelen

De binnenkant van de auto...

Toen we woensdagochtend weer met een waterkoker vol kokend water naar de watercontainer waren gegaan om de boel te ontdooien, bleek dat de pomp kapot gevroren was. Er was nu dus officieel geen redden meer aan, het water uit de watercontainer zou het huis niet meer bereiken. We konden nu dus officieel niet meer douchen, geen wasjes meer draaien en de vaatwasser niet meer gebruiken. Toen Martijn donderdagmiddag tijdens zijn bezoek aan het dorp op ons vaste punt drinkwater wilde gaan halen, bleek ook die kraan bevroren te zijn. Nu was zelfs drinkwater aanvullen niet meer mogelijk… Vrijdag brachten we een bezoekje aan Falkenberg. Een stadje in de buurt dat we toch nog wilden bezoeken en daar konden we gelukkig drinkwater tappen. Daarmee zouden we het tot de verhuizing (op maandag) wel uithouden. We hadden donderdag al een verhuisbus gehuurd (dezelfde als waarmee we de lading hout naar ons huis hadden vervoerd) en het inpakken was na donderdag en vrijdag al zo goed als klaar. Over hout gesproken, we hadden nog een paar kuub in de schuur liggen en gingen nu opeens verhuizen. Onze verhuurder wilde het helaas niet overnemen. De buurman had er ook geen behoefte aan, maar wist misschien nog wel iemand. Zaterdagochtend stond er opeens een Zweed voor de deur die het hout kwam bekijken. Hij wilde er maar een laag bedrag voor geven, omdat hij normaal gesproken zijn hout in de zomer koopt en voor deze winter voldoende hout had liggen en dus geen hoge winterprijs ging betalen. We besloten een advertentie op de Zweedse marktplaats te zetten in de hoop dat iemand anders wanhopiger was en meer voor het hout wilde betalen. Al snel meldde zich iemand en op zondag kwam hij het ophalen, precies op tijd voor de verhuizing. Douchen konden we niet meer nu we van water afgesloten waren, dus we poedelden bij de gootsteen in de keuken en ik waste mijn haren in een afwasteiltje. Je begrijpt: we konden niet meer wachten om te verhuizen…

Verhuizen

En toen was de dag daar: we gingen alweer verhuizen! Wel een beetje met gemengde gevoelens. We waren natuurlijk naar Zweden verhuisd met het idee een jaar lang in dit typische Zweedse huis in het bos te wonen. En nu gingen we opeens na tweeënhalve maand alweer verhuizen naar een huis in de bewoonde wereld. Maar wonen in een huis zonder water was nu eenmaal geen optie. Wonen in dit huis was überhaupt gewoon veel werk. De afgelopen tweeënhalve maand was dat prima geweest. We hadden immers geen werk en konden ons vol overgave op het overleven in dit huis storten. Het vuur brandend houden, de watervoorraad op orde houden, drinkwater regelen en ga zo maar door. Het waren allemaal leuke projecten om op te pakken en prima te combineren met ons werkloze leven. Maar als we binnenkort allebei weer fulltime aan het werk zouden zijn, was het wel net zo prettig als het huis vanzelf warm werd en er vanzelf water uit de kraan kwam. Daarnaast zaten er nog wel meer voordelen aan onze nieuwe woning. Zo kon Martijn in een half uur naar zijn nieuwe werk rijden, kwam onze droom van aan het water wonen opeens in vervulling en woonden we weer in de bewoonde wereld. Wonen in het bos is magisch geweest en we hebben enorm genoten van de rust, de ruimte, de dieren, de sneeuwpret en de verbluffende sterrenhemels, maar we hebben eigenlijk nog maar weinig van het Zweedse leven zelf meegekregen. In al die tijd hadden we één keer een paar minuten met een buurman gesproken. Verder woonden alle buren ver weg en leidde iedereen een nogal solistisch en teruggetrokken bestaan. Echt contact leggen was dus nog niet gelukt en de Zweden en hun manier van leven leren kennen was dus best moeilijk. Buren hebben, onderdeel uitmaken van een gemeenschap en voorzieningen en een grote stad in de buurt hebben was dus iets waar we best wel weer naar uitkeken.

De verhuizing zelf was nogal chaotisch. De dag begon in alle vroegte met het ophalen van de verhuisbus anderhalf uur verderop. De tocht werd nog wat langer vanwege de volledig besneeuwde binnenwegen waar we overheen moesten. Vervolgens moesten we met z'n tweeën al onze spullen inladen (verdeeld over de bus, onze auto en de dakkoffer). Dit alles deden we ook nog in een race tegen de klok omdat we voor zonsondergang bij het nieuwe huis wilden aankomen om niet in het pikkedonker uit te hoeven laden (wat nogal een uitdaging is als het halverwege de middag al donker is). Daarnaast lag er sneeuw en liepen we dus het hele huis (dat we schoon achter moesten laten) weer vies en werden we continu vergezeld door een om ons heen dansende hond die wat gestrest werd van het feit dat we alwéér onze hele inboedel aan het inladen waren. Uiteindelijk kwamen we volledig in het donker aan, bleken we een aantal items in het oude huis vergeten te zijn, brachten we 's avonds nog de bus terug en kwamen we er pas een paar dagen later achter dat onze hoedenplank nog in de bus stond en was het een vrij chaotisch geheel. Máár we waren verhuisd. Het was er warm, er kwam water uit de kraan én we zagen overal gezellig verlichte huizen om ons heen. Genieten.

De volgende dag zagen we pas voor het eerst bij daglicht waar we nu eigenlijk waren gaan wonen. Zowel tijdens de bezichtiging als bij aankomst de dag daarvoor was het donker geweest. En wat we zagen beviel goed. Het was werkelijk prachtig! Ons huis was supermooi en met letterlijk vier minuten lopen stonden we op het strand. We konden nog niet echt geloven dat dit opeens ons nieuwe leven zou zijn.

Bezoek uit Nederland

Die dagen daarna stonden in het teken van uitpakken, opruimen en wat dingen regelen voor onze nieuwe banen waar we in januari mee zouden starten. Oh, en we gingen voor het eerst in Zweden naar IKEA! Die zaterdag zouden we mijn zus, die de kerstdagen met ons zou vieren, van het vliegveld halen. Alle gasten die in december bij ons op bezoek zouden komen kregen dus opeens last minute een adreswijziging door. In plaats van een verblijf in een huisje in het bos, kwamen ze in een cottage aan de kust terecht, nu maar hopen dat ze net zo flexibel waren als wij, haha! Negen dagen lang genoten we van ons Nederlandse gezelschap in huis. We maakten prachtige wandelingen hier in de buurt, deden allerlei kerstige activiteiten, gingen een dagje naar Göteborg en vierden op 24 december Julafton, oftewel kerstavond, de avond waarop de Zweden kerst vieren met een heerlijk diner. We waren die dag druk in de weer met het voorbereiden van allerlei typisch Zweedse gerechten en hebben heerlijk gegeten. Enorm leuk om eens wat anders te eten met kerst en even helemaal op te gaan in de Zweedse cultuur. Op kerstochtend pakten we cadeautjes uit en daarna maakten we een prachtige wandeling langs de kust bij ons huis. De buren waren in grote getale naar buiten gegaan om te genieten van deze prachtige zonovergoten ijskoude dag en we wensten elkaar allemaal God Jul. Het was dan wel geen witte, maar wel een hele mooie kerst! Op Tweede Kerstdag brachten we onze gast weer naar het vliegveld, maar lang hoefden we niet te treuren want drie dagen later stond ons volgende bezoek alweer voor de deur!

Mijn broer en zijn gezin kwamen een lang weekend langs en vierden Oud & Nieuw met ons. Van twee maanden afzondering in het bos naar een huis vol kinderen in de bewoonde wereld, dat was even wennen, haha! Maar wat was het gezellig om ze erbij te hebben en hen allemaal even mee te nemen in ons leven hier. We gingen weer lekker de natuur in en hielpen mijn nichtjes aan een nieuwe hobby: klimmen op de rots. Als we in de ochtend aan de kids vroegen wat we die dag eens zouden gaan doen werd dat in koor beantwoord met: een tocht lopen over de rotsen! Naast mooie tochten lopen, brachten we nog een bezoekje aan een park in Göteborg waar ook een soort dierentuin te vinden is. We zagen herten, reetjes, zwijntjes en natuurlijk elanden. Op Oudjaarsdag bezochten we einde middag een hele gave vuurwerkshow in de stad en het was maar goed dat we onze portie vuurwerk hadden gehad, want in de avond stelde het niet veel voor. Om tien voor twaalf ging er opeens aan alle kanten vuurwerk de lucht in, maar zaten wij nog braaf met onze champi af te tellen naar twaalf uur. Toen we om twaalf uur alsnog naar buiten snelden en ons positioneerden op de rots in de tuin om uitzicht over de baai te hebben, was er geen vuurwerk meer te zien. Het mocht de pret gelukkig niet drukken, het was nog lang gezellig.

En toen zat het erop. Onze werkloze periode die onbedoeld was uitgelopen op een sabbatical van ruim drie maanden kwam tot een einde. Niet meer elke dag doen wat je wilt, niet eindeloos de toerist uithangen en niet meer elke dag weekend. We gaan weer aan het werk! Hoe de eerste maand ons vergaan is, lees je in de volgende blog. Maar eerst nog wat foto's van ons oude en nieuw thuis.