November in Zweden

We zijn alweer twee maanden in Zweden. We zijn inmiddels helemaal gewend en proberen beetje bij beetje meer op te gaan in de Zweedse bevolking. We regelden nog wat praktische dingen, zochten werk, bezochten heel veel mooie plekken en genoten van de eerste sneeuw! Ik neem jullie mee langs onze belevenissen van de afgelopen maand.

Werk

We hadden gehoopt dat in ieder geval Martijn vanaf november misschien werk zou hebben. Dat is helaas nog niet het geval. Het solliciteren hebben we deze maand wat actiever opgepakt omdat we inmiddels wel gesetteld zijn hier en ook graag weer aan het werk willen. De afgelopen weken leek het op sommige dagen wel alsof we allebei al aan het werk waren. De dagen waren volgepland met gesprekken, het maken van opdrachten en nog meer gesprekken. We beginnen nu een beetje op het punt te komen dat het wat lastiger wordt om te genieten van onze vrije tijd, omdat we eigenlijk ook wel weer aan de slag willen. Maar waarschijnlijk hebben we binnen de kortste keren werk en verlangen we dan weer terug naar die vrije tijd. Het blijft moeilijk…

Genieten op z'n Zweeds

Tussen al het job hunten door, houden we natuurlijk ook genoeg tijd over voor leuke dingen. Het weer is de afgelopen weken wat minder, het is vrij grauw en regenachtig. Maar een echte Zweed laat zich door het weer niet tegenhouden, dus wij ook niet! Het blijft leuk om prachtige nieuwe plekjes te ontdekken en gewoon te kunnen zeggen: we gaan in de zomer nog eens terug, of hier gaan we nog eens heen als er sneeuw ligt. In plaats van dat je op vakantie overal één kans voor krijgt, kunnen we hier gelukkig overal nog tig keer naartoe. Op een droge zonnige ochtend zijn we als ochtendwandeling naar het meertje bij ons in het bos gewandeld voor een ontbijtsessie. Wat was dat heerlijk wakker worden! Gezellig met z’n drieën op mijn jas op de steiger zitten, Moke aan de brokjes, wij aan het bananenbrood met een thermosje koffie erbij. Op en top genieten. Ik hoop enorm dat we dat soort activiteiten vol blijven houden als we weer aan het werk zijn. Voor werktijd op die manier je dag beginnen, maakt je wat mij betreft productiever dan ooit. Op de terugweg naar huis kwamen we een fietser tegen die vroeg of ze niet aan het jagen waren. Of hij op basis van de info die wij hem zouden geven zijn tocht zou vervolgen met of zonder kogelvrij vest was me niet helemaal duidelijk, maar op basis van het antwoord van Martijn dat we daar vandaag nog niets van hadden gezien, zette hij zijn tocht vrolijk (of nouja op z’n Zweeds timide) voort. Een paar dagen later was het wel weer raak en reden de jagers op ons pad weer af en aan. Aangezien wij net met een regentonsessie bezig waren en Moke op straat ronddartelde, wierp hij zich weer een paar keer onhandig voor wat auto’s, maar het ging allemaal goed.

De wintertijd is eind oktober ingegaan en dat is hier goed te merken. Het begint de tweede helft van de middag al te schemeren en wanneer we rond vijf uur gaan wandelen met Moke is het aardedonker. Die wandeling wordt wat Moke betreft tegenwoordig dus ook beperkt tot enkel het hoognodige. Daarnaast vergt de wandeling nogal wat voorbereiding. Het tenue van de baas ziet er als volgt uit: een veiligheidshesje, hoofdlamp, extra zaklamp en afhankelijk van het weer wel of geen regenjas, en de hond is voorzien van een reflecterende lijn en een lampje. Ook met al deze voorbereidingen zie je slechts drie meter vooruit, maargoed het is wat het is. De sterrenhemel en de prachtige maan door de bomen waarmee je wordt beloond, zijn dan wel weer prachtig. De avonden hier zijn daardoor ook megaknus. Buiten is het aardedonker, maar binnen zijn de schemerlampjes aan, branden er kaarsjes, is het behaaglijk warm, klinkt er relaxte muziek en zitten we op kussens en dekentjes op de grond bij de salontafel een spelletje te doen terwijl je het hout en de vlammen in de haard op de achtergrond hoort knappen en loeien en Moke vanaf de bank op ons toekijkt en zich nog eens omdraait om verder te ronken. Genieten.

November is voor ons normaal gesproken ook een maand vol met verjaardagen. We hebben met alle jarigen gezellig gevideobeld deze maand. Best even gek om er niet bij te zijn als je weet dat de rest allemaal een feestje viert, maar tegelijkertijd is 1-op-1 videobellen met de jarige wel net zo persoonlijk en praat je eigenlijk nog meer bij dan je normaal gesproken op een verjaardag zou doen. Erg leuk om deze maand weer even wat mensen gezien en gesproken te hebben! We zorgden zelf uiteraard voor een lekker gebakje tijdens het bellen, maar om gebak zitten we hier sowieso niet verlegen. De Zweden zijn zo dol op al hun lekkernijen dat ze er allerlei specifieke feestdagen aan gewijd hebben. Zo was het in november Kladdkaka dag, Chokladens dag, Ostkaka dag en Wienerbrödets dag. Om echt volledig in te burgeren voelen we ons uiteraard genoodzaakt om aan al deze feestdagen mee te doen :) We bakken er dus lustig op los! Martijn heeft voor het eerst zelf chips gemaakt. Het werd onze favoriet: paprikachips, die is hier namelijk niet te koop. Als we dat hadden geweten…

De eerste sneeuw!

De eerste test in de sneeuw hebben we inmiddels ook gehad! In het oosten van het land bij Stockholm was een ware sneeuwstorm gaande en viel er in één middag 35 centimeter sneeuw. Ondanks het pushbericht van de Zweedse NOS over snökaos (oftewel sneeuwchaos) zijn ze in Zweden overduidelijk wel meer gewend. Waar in Nederland het achtuurjournaal zou openen met een gigantisch item over de sneeuwval en er uiteraard een liveblog actief zou zien, besloeg de sneeuwval hier slechts de laatste anderhalve minuut van het journaal en werd de sneeuwval door de weervrouw in decimeters in plaats van centimeters gemeten. Bij ons dwarrelde er wel wat wits uit de lucht, maar echt sneeuw kon je het niet noemen. Toen we zondagochtend wakker werden, lag er tóch een dun laagje sneeuw en kregen we al een voorproefje van hoe een besneeuwd Zweden eruit zou zien. De volgende dag was het echter wél raak en werden we wakker in een volledig witte wereld. 80 centimeter zoals in Stockholm werd het niet, maar er was uiteindelijk toch een pak van zeker 10 centimeter, sorry ik bedoel 1 decimeter, gevallen. En het was prachtig! Het bos was opeens een stuk lichter nu alles wit was en alle rode huizen staken prachtig af bij de sneeuw. In de sneeuw ontdekten we ook eindelijk welke mysterieuze sporen Moke altijd het bos in laten speren. Verspreid over de weg zagen we pootafdrukken van waarschijnlijk hazen en hertjes het bos in verdwijnen. We genoten enorm van de eerste sneeuw. De winterbanden zouden eind van de maand pas onder de auto worden gezet, dus we konden even geen kant op. Maar we hadden genoeg boodschappen in huis, dus ook dat was gelukkig geen probleem.

Iets wat wel een beetje een probleem leek te worden, was ons water. Omdat het al een aantal dagen onder nul was, was er een laagje ijs op het water in de watercontainer ontstaan. Ook viel er natuurlijk geen regen, dus de hoeveelheid water bleef gestaag afnemen. Toen op een avond de waterdruk uit de kraan ook erg laag was en ik nog nét mijn haren had kunnen wassen, bleek dat de pomp (die het water van de container naar ons huis pompt) was afgeslagen door de kou en niet meer aanging. We konden dus even niet meer douchen of de wasmachine gebruiken en uit de kraan kwam enkel nog een dun straaltje. Gelukkig begon het twee dagen later weer op te warmen, verdween de ijslaag in de container en sloeg de pomp weer aan. Weer een uitdaging overleefd, maar tegen de winter was de huidige watercontainerconstructie dus overduidelijk niet bestand. Na onze verhuurder hiervan op de hoogte te hebben gebracht, zette ook die er wat vaart achter bij het bedrijf dat de nieuwe bron moest gaan boren. En met succes. 3 december komen ze de nieuwe bron boren, dus hopelijk zijn we binnenkort verzekerd van water en zijn we niet meer zo afhankelijk van de weergoden.

Opvallende zaken

Nu de vorst zijn intrede doet, wordt er ook gestrooid. Het verschilt hier per gemeente waar ze mee strooien, maar in onze gemeente wordt er met een soort grit gestrooid. Dit maakt dat er de hele weg continu keihard grit tegen je auto omhoog spat wat nogal enorm veel herrie maakt. Dit in combinatie met de spijkerbanden waarop we sinds de bandenwissel eind deze maand rijden, maakt dat een normaal gesprek voeren in de auto steeds uitdagender wordt. Ook maakt het leven hier ons een stuk praktischer. In de winkel stond ik een paar reflecterende handschoenen uit te zoeken tussen twee kalende mannen van 60+ die voor hetzelfde paar wilden gaan. Tot overmaat van ramp kocht ik daarna ook nog een muts met ingebouwde hoofdlamp…

Daarnaast zijn Zweden enorm goed georganiseerd en nogal van de regeltjes. Dit merken we bijvoorbeeld bij de supermarkt waar we inmiddels al een paar weken een klantenkaart hebben. Daardoor kunnen we deelnemen aan het bonusprogramma en met een scanner op onze kar al onze boodschappen scannen. Deze zouden we vervolgens bij de zelfscankassa zelfstandig af moeten kunnen afrekenen. In de praktijk komt dit er echter op neer dat wij er iedere week uit worden gepikt voor de controle waarna een medewerker al mijn zeer zorgvuldig ingepakte items één voor één uit mijn tassen trekt om te controleren of ik alles netjes gescand heb. Toen ik de laatste keer vroeg waarom ik er iedere week uitgepikt wordt en of ik toevallig op een verkeerd knopje druk (ik dacht dat ik alle Zweedse tekst goed begrepen had), bleek dat klanten die nieuw zijn er de eerste periode telkens uitgepikt worden om te kijken of ze hulp nodig hebben en of ze alles goed begrijpen. Fijn hoor die behulpzaamheid, maar ik zou het nog fijner vinden als ik de zelfscankassa echt eens kan gaan gebruiken waarvoor die bedoeld is. Dat de Zweden al hun regels zelf soms ook wat te ver vinden gaan en er creatief mee om kunnen gaan, bleek toen we in de wereld van de hondenopvang doken. Alle hondenopvangen stellen het op hun site verplicht dat er een hondenverzekering is afgesloten voor de honden die ze opvangen. Dit om te voorkomen dat zij met een hoge dierenartsrekening opgescheept blijven zitten als er tijdens het verblijf in de opvang wat voorvalt. Omdat wij nog geen personnummer hebben en dus nog geen hondenverzekering kunnen afsluiten, begonnen we te mailen. De hondenverzekering raadde aan om gewoon het personnummer van een andere Zweed die we kennen te gebruiken zolang we er zelf nog geen één hebben. De hondenopvang gaf aan dat het ondertekenen van een overeenkomst waarin staat dat wij verantwoordelijk zijn voor eventuele dierenartskosten ook volstaat en dat een hondenverzekering niet nodig is. Tot zover de regels.

Komende maand komt er bezoek uit Nederland (woohooooo!), verandert er misschien wel wat op banenvlak (spannend!), vieren we geen Sinterklaas, maar wél Zweedse Kerst (we hebben de eerste kerstmarkt al bezocht) en Oud&Nieuw, ik hou jullie op de hoogte! Dit was em voor nu, maar geniet nog wel even van wat foto's.