Januari 2024 in Zweden

De eerste maand van het jaar zit er alweer op. Het jaar waarin we terug gaan verhuizen naar Nederland. Nu juni dichterbij begint te komen, lijkt de tijd wel sneller te gaan dan ooit. Voor je het weet zijn de maanden op, dus we zijn druk met het plannen van dingen die we hier sowieso nog gedaan willen hebben. Ook vrienden en familie krijgen paniek en boeken nog snel een tripje deze kant op, leuheuk! Maar zover is het allemaal nog lang niet, eerst neem ik jullie mee terug naar januari.

Koud, kouder, koudst

Op 2 januari reden we terug naar huis. Vanuit het milde Nederland was het een flinke omschakeling naar de Zweedse kou. Er lag sneeuw, ijs en de gevoelstemperatuur ging in de eerste dagen nadat we terug waren richting de -20. Barre omstandigheden dus, maar we genoten eigenlijk heel erg van dit op en top winterse gevoel. Doordat er al even geen verse sneeuw meer was gevallen en de oude sneeuw door de ijzige kou bevroren was, was het ook mega glad. Wandelen met Moke was door de heuvelachtige wijk best een uitdaging en de rotondes namen we hier en daar (onbedoeld) rechthoekig. Een fijne bijkomstigheid van het feit dat het superkoud was en al dagen niet had gesneeuwd, was dat de baaien rondom onze wijk dichtgevroren waren. Niet alleen was dit een prachtig gezicht, ook zorgde dit ervoor dat we in het weekend op een prachtige zonnige dag voor het eerst in ons leven op de zee konden gaan schaatsen. En het was magisch! Het eerste stukje was wat bobbelig vanwege de bevroren golfjes, maar al snel werd het een prachtige gladde ijsplaat en schaatsten we rondjes terwijl we in de verte diezelfde zee rustig zagen kabbelen. Een heel bijzondere ervaring. De andere weekenddag maakten we een prachtige sneeuwwandeling. Wat ik al zei: we genoten enorm van de prachtige winterse natuur!

Die week kreeg ik ook nog een verlaat kerstcadeau. We hadden met mijn team op het werk in december Secret Santa gedaan, maar omdat mijn team verspreid over de wereld werkt, moesten de pakketjes overal en nergens vandaan komen en naartoe. Postnord, de Zweedse PostNL, gooide echter roet in het eten. Mijn cadeautje dat ik naar Berlijn had gestuurd, was nooit aangekomen. En mijn pakketje, dat toevallig uit Nederland moest komen, kwam pas aan toen wij eind december al in Nederland waren. De buren hadden het voor me bewaard, dus in januari was het alsnog uitpakken geblazen. Het was een typisch Hollands pakketje met pepernoten, hagelslag en het Keezenspel, hoe leuk!

Van typisch Nederlands naar typisch Zweeds: Martijn kreeg met zijn werk een rondleiding door de Volvofabriek hier in de stad. Dat mag natuurlijk niet ontbreken als je voor een dochterbedrijf van Volvo werkt. Erg leuk om te zien hoe menig Volvo die in Nederland rondrijdt hier van de band afrolt. Eén per minuut welteverstaan, bizar! Daarnaast heeft Martijn een nieuwe fikatraditie met zijn team waarbij er iedere week door iemand anders lekkernijen uit diens land (ook Martijn werkt in een nogal internationaal team) meeneemt. Martijn was de eerste keer van het jaar meteen aan de beurt omdat hij allerlei goodies uit Nederland had meegenomen in december. Hij heeft zijn collega's kennis laten maken met ontbijtkoek met boter, speculaasjes, roze koeken en stroopwafels. De roze koeken waren geen hit (onbegrijpelijk!), maar de rest vond gretig aftrek. Ook de buren kregen van ons een typisch Zweeds mandje vol met typisch Nederlandse dingetjes: beschuit, hagelslag, vlokken, pindakaas, stroopwafels etc. Een stukje uitleg was niet overbodig want het leek de buurvrouw op de een of andere manier een goed idee om de pindakaas op de stroopwafels te smeren...

Van de Zweedse naar de Vlaamse kust

Na een rustig weekend waarin we op zaterdag lekker naar de stad gingen en op zondag de dag begonnen met een heerlijk rondje hardlopen door de wijk en verder een relaxdagje hadden, liet ik Martijn en Moke even een paar dagen achter en ging ik naar België. Die week was de jaarlijkse global meetup van mijn bedrijf en omdat de laatste net was geweest voordat ik in januari 2023 begon, was dit pas mijn eerste keer. Heerlijk om een paar dagen met collega's aan de kust in Oostende door te brengen. Een heel aantal collega's zag ik pas voor het eerst, wat in mijn geval in veel gevallen leidde tot: 'wow, you're tall'. In de meeste gevallen was de terechte reactie geweest: 'wow, you're super tiny', maar dat deed ik uiteraard niet. Geen idee waarom het niet per se op prijs gesteld wordt om tegen iemand te zeggen dat diegene klein, dik of dun is, maar dat het alom normaal gevonden wordt om iemand van teen tot top te bekijken en te zeggen dat je lang bent. Maar vooruit, ik zal er gewoon mee leren leven. Ook in België was het die dagen behoorlijk koud en was er sprake van (natte) sneeuw en hagel. Iets waar vooral de collega's uit Chili, Afrika en Zuid-Europa niet bepaald op voorbereid waren. De twee uur durende wandeltour onder leiding van een gids die ons alle hoeken van Oostende liet zien, was voor sommigen dan ook een flinke uitdaging. De Nederlandstalige groep (die bestond uit alle Nederlandse en Vlaamse collega's + wat collega's die om wat voor reden dan ook Nederlands spreken) heeft het van begin tot eind volgehouden. De Engelstalige groep die we gedurende de twee uur een aantal keer tegenkwamen werd echter kleiner en kleiner. Opvallend detail was dat de twee Deense collega's in die groep het als eerst lieten afweten. Die hadden na de kou in eigen land waarschijnlijk gehoopt op wat warme dagen in België en kwamen van een koude kermis thuis. De dagen waren gevuld met workshops en teambuilding, de avonden met eten, drinken en feestjes en voordat ik het wist was het alweer vrijdag en ging iedereen weer naar huis. Na het weekend zou het gewone digitale werkende leven weer beginnen, maar het was absoluut fijn om even een paar dagen in real life met elkaar door te brengen.

Typisch Zweedse activiteiten

Een paar dagen later verdween de sneeuw niet voor de zon, maar wel door de regen. Terwijl ik in België was, viel er thuis nog een dik vers pak sneeuw, maar in de dagen nadat ik thuis was, was het een rare mix van sneeuw, regen en kou. Hierdoor werd alles spekglad, wat de situatie er in onze wijk niet eenvoudiger op maakte. We konden de spikes onder onze schoenen goed gebruiken, zeg maar. We beginnen ook te merken dat de dagen alweer minder kort worden. Afhankelijk van het tijdstip hoeven we soms niet meer al onze reflectie- en lichtmateriaal uit de kast te trekken als we met Moke gaan wandelen, dat is een goed teken! Net als vorig jaar is het ook nu einde dag vaak weer raak rond zonsondergang als we einde middag met Moke gaan wandelen. De lucht boven de zee krijgt de meeste prachtige kleuren en zorgt voor een bijzondere gloed in huis.

Om nog meer van het Zweedse buitenleven te genieten, gingen we afgelopen weekend winterbarbecuen. Met een jas aan was het naast de hete barbecue heerlijk toeven. Alle kussens van de houten bank in de veranda lagen inmiddels al op de vliering, dus we aten het eten maar gewoon binnen op. We sloten de Zweedse barbecue dan wel weer op typisch Nederlandse wijze af met een homemade rijstevlaai.

Die week zou ik met de buurvrouw naar de sauna hier in de haven. Wel echt op z'n Zweeds natuurlijk, dus de hete sauna wissel je af met een duik in de koude zee. Helaas kwam er die dag een storm vanuit Noorwegen aangewaaid en was het niet verantwoord om de zee in te gaan. Wordt over een paar dagen alsnog vervolgd! De volgende Zweedse activiteit die op de agenda stond, ging gelukkig wel door. We gingen weer eens naar een ijshockeywedstrijd van de club uit Göteborg. Ze speelden tegen het team uit Leksand (toch al gauw weer zo'n zes uur rijden hier vandaan) maar ondanks de afstand was er toch een heel vak supporters uit Leksand meegereisd. De clubs verschilden maar één punt van elkaar in het klassement, dus de gemoederen liepen hoog op. Wij zaten tussen alle andere expats die ook niet meer geld voor een kaartje overhadden op de eerste rij (ik hoor je denken, dat klinkt als goede plekken, maar niets is minder waar). Op de eerste rij heb je niet zo'n goed overzicht over de hele baan, maar zit je wel front row als de ijshockeyers keihard tegen de kant geplet worden door elkaar. Afremmen doen ze niet, dus dat zorgde voor flinke klappers. Net als de vorige keer sneuvelden er weer sticks, werd er flink geschreeuwd door de ijshockey hooligans (maar dan wel zoals lieflijke Zweden dat doen met softe leuzen als 'Ik hou van Göteborg') en zaten de grote sterke Zweedse Vikingen op de tribune zachte zoete roze snoepjes te eten. De Zweden en hun godis (snoepjes).

Volgende maand komt er weer gezellig bezoek langs! Dit keer niet uit Nederland, maar uit Denemarken en Duitsland. Daarover volgende keer meer. Nu eerst nog even een samenvatting van januari in foto's.

Tot de volgende!