Maart in Zweden

We zijn op de helft, althans als we blijven bij ons initiële idee om een jaar het leven in Zweden uit te proberen. Nu dat eerste half jaar zó snel is gegaan, beginnen we daar steeds meer aan te twijfelen. Daarnaast is dit eerste half jaar (dat zich ook nog eens in de koude lange herfst en winter afspeelde) ons super goed bevallen terwijl de beste tijd (met lange zomeravonden, kampeertrips in de weekenden en kayakavonturen in de archipel) nog moet komen. We kunnen niet wachten! Maar eerst even terug naar deze maand.

Malmö Redhawks vs. Frölunda HC

Begin deze maand bezochten we onze allereerste ijshockeywedstrijd! Het was een wedstrijd tussen het team uit Malmö en het team hier uit Göteborg. Het speelde zich af in de Zweedse eredivisie van het ijshockey bestaande uit 14 teams waarbij Göteborg, ten tijde van spelen, 6e stond en Malmö laatste. Onze verwachtingen waren dus hooggespannen. We hadden ons van tevoren maar matig ingelezen, dus op hoofdlijnen waren de spelregels wel duidelijk, maar verder wisten we niet wat ons te wachten stond. Pas toen we het stadion binnenliepen bedacht ik me dat mijn kledingkeuze (een rood/wit gestre
ept shirt) weleens een hele foute kon zijn. We hadden namelijk nagelaten de clubkleuren van de teams uit te zoeken. Bij toeval was ik op groen na volledig in de kleuren van Göteborg gestoken, dus dat begon al goed! We kochten een gigantische bak popcorn, want dat zagen we de rest ook doen, en zochten onze plaatsen in het stadion. Het stadion stroomde vol en toen het bijna tijd was, ging opeens iedereen staan. We deden braaf mee en begrepen na een paar tonen dat het clublied van Göteborg was ingezet en iedereen uit volle borst mee moest zingen. Dankzij de tekst die op het grote scherm middenin het stadion werd getoond, konden wij gelukkig ook meeblèren. Ik deed dat braaf, Martijn deed dat braaf niet. Wat volgde waren drie keer twintig zuivere minuten speeltijd onderbroken door twee pauzes van vijftien minuten en heeeeeel veel korte onderbrekingen van een paar seconden als het spel even stil lag. Die korte onderbrekingen werden aangegrepen om 4 tellen van een liedje door de luidsprekers te schallen of door de stadionomroeper om snel even wat sponsors te noemen voordat hij weer werd onderbroken door het fluitsignaal van de scheids. Verder werden er heel wat spelers tegen de plastic wand gesmeten, braken er de nodige ijshockeysticks, riepen we 'oooh' en 'aaah' als de rest dat ook deed, wisselden de spelers continu door als jonge hindes in hun weinig soepele outfits over de borders te klauteren en verloor Göteborg in de extra tijd. In die extra tijd werd nog maar met de helft van de spelers gespeeld en zou het spel direct over zijn zodra één van de teams scoorde. Zodra Malmö dit deed, begonnen zowel het handjevol supporters van Malmö (de harde kern die was meegereisd) als de opa's in onze rij te schreeuwen. Dat eerste groepje van blijdschap, dat tweede groepje uit onvrede. De nodige krachttermen en handgebaren kwamen eraan te pas en iedereen sprong op en beende meteen het stadion uit. Wij hadden dus niet heel veel keus en beenden driftig mee. Weer een ervaring rijker!

De winter houdt maar niet op

Ondanks dat we de maand zonnig begonnen en wij steeds meer in de komst van de lente begonnen te geloven, kwamen we na een week terug in de ijskoude winterse realiteit. De sneeuw was terug, en hoe. In de vorm van een soort sneeuwstorm veranderde alles binnen no-time in een witte wereld. Er viel die week in totaal een flinke laag en wat zag alles er weer prachtig uit! Zelfs één van de buurmannen vond dat de baai er bij lag als een ansichtkaart, dus ook de locals krijgen maar geen genoeg van de mooie vergezichten en prachtige natuur hier. En dat is nu precies één van de dingen die we zo leuk vinden aan de Zweden. Massaal trokken ze er weer op uit om van dit winterse weer te genieten. Een beetje sneeuw houdt de gemiddelde Zweed niet tegen,
dus hardlopers van alle leeftijden kwamen nog steeds ploegend door de sneeuw en glijdend over het ijs voorbij, de buurvrouw en de buurjongen kwamen Moke nog steeds ophalen om in de avond gezellig in het donker en in de sneeuw te gaan hardlopen (Moke vindt alles goed) en de ijscoman deed ook nog steeds zijn ronde door de wijk. En dan bedoel ik niet een diepvriesman die etenswaren voor in die diepvries verkoopt, maar een echte ouderwetse ijscoman met Magnums en Cornetto's en een riedeltje uit een luidspreker zodra hij een nieuwe straat inkomt. Zoveel vragen. Wij hebben het ijsje nog even overgeslagen...

Een weekendje Lund

Dat weekend verlieten we de sneeuw even en reisden we af naar het zonnige zuiden van Zweden. We hadden die vrijdagavond namelijk kaartjes voor een concert in Lund. In Nederland waren we gewend om de meeste belangrijke concertzalen binnen een uur reizen van ons huis te hebben. In Zweden is dat een ander verhaal en bleken we bijna drie uur te moeten reizen. Voor ons een goede reden om er maar een weekendje weg van te maken! Tot groot verdriet van de buren namen we Moke dit keer gezellig mee. We hadden een hondvriendelijk hotel geboekt en werden op onze kamer verrast met een mand en eet- en drinkbakjes voor onze harige vriend. We haalden eten af bij het restaurant tegenover het hotel en aten het op de kamer op zodat Moke nog even tijd had om aan zijn nieuwe onderkomen te wennen. En toen was het eindelijk zover: we gingen naar Ásgeir, een singer-songwriter uit IJsland voor wie we in Nederland al twee keer tickets hadden, maar van wie het concert ook tot twee keer toe gecanceld was door corona. Onderweg naar het concert checkten we via onze videocall met Moke nog even of hij de hotelkamer niet had afgebroken, maar die lag heerlijk op z'n snack te kauwen en viel vervolgens in slaap in z'n mand. Hij is inmiddels gelukkig genoeg gewend aan ons (bij tijd en wijlen) nomadenbestaan. Net als bij José Gonzalez (de half Zweedse zanger van wie we in januari een concert hadden) was de interactie van Ásgeir met het publiek weer minimaal. Maar dat mocht de pret niet drukken, het concert was fantastisch! Zeker een aanrader als je eens de kans krijgt.

De volgende dag gingen we na een ontbijtbuffet, waar we ons alledrie even lekker hadden laten gaan, de stad verkennen. Het was ons bij het concert al opgevallen, maar ook nu hoorden we struinend door de oude idyllische straatjes van Lund de ene na de andere Nederlander voorbijkomen. Lund is een echte studentenstad en trekt vanwege het specifieke studieaanbod studenten uit alle windstreken. Tussen het bedeesde Zweedse gebrabbel, valt het Nederlandse geschreeuw nogal op... Lund was een heel mooi stadje en had een gezellige binnenstad. De enige pech die we hadden, was dat zo goed als alle historische gebouwen in de steigers stonden. Maar het zonnetje scheen, het gezelschap was fijn en de koffie was heerlijk, dus wij vermaakten ons prima. In de middag gingen we weer op de terugweg en hoe dichter we bij ons huis kwamen, hoe besneeuwder de wegen en hoe slechter het zicht werden. We waren weer terug in ons winter wonderland.

Het is lente!

Officieel dan, hier buiten is er nog weinig van te merken. Nadat de sneeuw was weggesmolten, werden we helaas overladen met regen. Maar we leven hier natuurlijk volgens het Zweedse principe 'Det finns inget dåligt väder, bara dåliga kläder.' Oftewel: slecht weer bestaat niet, slechte kleding wel. Dus regenkleding aan en gaan! Daarom blijven we dapper hardlopen, worden de wandelingen met Moke niet ingekort en genieten we van het buiten zijn. Om de start van de lente toch een beetje af te dwingen, hebben we de winterbanden van onze Corrie ingeruild voor de zomervarianten. Om te vieren dat het lente is, maar vooral omdat de spijkerbanden waarop Corrie reed in Nederland verboden zijn en we deze week met Corrie op de boot richting Nederland zijn gereisd. De laatste dagen in Zweden reden we dus een tikkeltje illegaal rond, want de winterbanden zijn tot 1 april verplicht (omdat de Zweden zelf ook wel weten dat de lente niet bepaald van start gaat op 21 maart), maar alles is goed gegaan. Sinds 22 maart zitten we in Zweden ook aan de goede kant qua zonuren per dag. Ondanks dat de zon aan het einde van de dag nog wat eerder ondergaat dan in Nederland (dat blijft nog zo tot halverwege mei), wordt het in de ochtend ook een stuk eerder licht. We kunnen allebei niet wachten tot de lente zich daadwerkelijk gaat laten zien en we nóg meer dan we nu al doen van het buitenleven kunnen gaan genieten hier. Van lenteweer is hier verder overduidelijk nog geen sprake bleek maar weer toen er op de zondagochtend dat de zomertijd was ingegaan opníeuw sneeuw lag.

Net voordat we naar Nederland gingen, hebben we in Zweden nog weer één van de vele eetfeestdagen die het land rijk is gevierd: våffeldagen, oftewel wafeldag. We begonnen die dag dus met heerlijk zelfgebakken wafels voor het ontbijt. Hoe deze 'feestdag' per vergissing is ontstaan geeft maar weer aan hoe random deze eetfeestdagen zijn. Op 25 maart werd vroeger vårfrudagen gevierd, oftewel Onze vrouwe dag. In de volksmond werd deze uitspraak uiteindelijk verbasterd naar våffeldagen waarna de Zweden hun kans schoon zagen om nog maar eens een eetfeestdag uit te roepen. Wij doen uiteraard weer vrolijk mee!

Zweedse Kronen vs. Euro's

Deze maand was het eindelijk zover: we hebben een Zweedse bankrekening geopend! Dit opende vervolgens nog veel meer deuren voor ons want met een Zweedse bankrekening kun je ook een BankID krijgen, een soort Zweedse equivalent van de DigiD. Alleen wordt BankID op veel meer plekken gebruikt en kun je bijna nergens inloggen of iets digitaal regelen zonder BankID. Daarom vond al mijn correspondentie met de Zweedse belastingdienst om hier als freelancer aan de slag te kunnen gaan volledig via postduif plaats, kon Martijn bij geen van zijn werknemersverzekeringen inloggen en was ergens een abonnement of lidmaatschap voor afsluiten ook buiten bereik. Naast een BankID hebben we door onze Zweedse bankrekening eindelijk ook Swish gekregen. Dat is een soort Tikkie wat ook door bedrijven en winkels wordt gebruikt. Je kunt dan betalen door simpelweg een QR-code te scannen en de betaling in je app goed te keuren. Meer dan eens was dit de enige betaalmethode en moesten wij afdruipen. Nu we inmiddels beschikken over een personnummer, een Zweedse identiteitskaart, een Zweedse bankrekening, BankID én Swish kunnen we eindelijk als echte Zweden meedraaien! Leuk detail in dit hele verhaal: het was een kans van 1 op 10.000 maar ik heb voor mijn Zweedse bankpas exáct dezelfde pincode gekregen als die van mijn Nederlandse pinpas.

Onze boot van Zweden naar Duitsland

Nu we een Zweedse bankrekening hebben, ziet onze administratie er ook een beetje anders uit. Ik word in euro's uitbetaald, Martijn in Zweedse kronen. We hebben uitgaven in euro's (we hebben namelijk nog steeds gewoon een huis, auto, verzekeringen, etc. in Nederland) en uitgaven in kronen (huur, boodschappen, etc.). Om het af te maken word ik dus betaald in euro's maar betaal ik mijn belasting in kronen. Oftewel: chaos. Emigreren naar een land zonder euro's: doe het niet. Halverwege het jaar emigreren maakt je belastingaangifte er ook niet makkelijker op. Het heeft ons heel wat uurtjes, bloed zweet en tranen, en adviestelefoontjes gekost, maar het is uiteindelijk gelukt. Denken we.

Los van dit soort administratief geneuzel, willen we nog even laten weten dat het nog steeds hartstikke goed met ons gaat en dat we nog steeds enorm genieten van ons Zweedse avontuur! Op dit moment genieten we ook even heerlijk van onze dagen in Nederland en is het superfijn om na een half jaar weer familie en vrienden te zien. Hieronder nog weer wat heerlijke Zweedse plaatjes van afgelopen maand. Tot de volgende!